Ιν'τικάμ

Αυτή την περίοδο είμαι με το Διεθνές Απελευθερωτικό Ταμπούρι στη Ράκκα. Φυλάμε πύλες της πόλης στα ΝΑ. Έχουμε καλά λοτζίστικς. Μας φέρνουν κρέμα σοκολάτας, κάποιες φορές pepsi ή fresso cola. Με τις απαλλοτριώσεις στην πόλη έχουμε και πολύ οπλισμό που σε μια δύσκολη κατάσταση θα μας καθιστούσε νικητές της οποιαδήποτε μάχης αρκεί να πυροβολούσαμε μέχρι να σπάγαμε σίδερα με τις σφαίρες. Επίσης έχουμε ρεύμα τις περισσότερες ώρες της ημέρας και το μαζούτ είναι πάντα αρκετό ώστε να έχουμε τα μαγκάλια αναμένα όλη μέρα. Ευχάριστες συζητήσεις με συντρόφους από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι τον Καναδά και από τη Χιλή και τη Ρωσία. Μαθαίνω για τις συνήθειές τους, μαθαίνω για τα αγωνιστικά κινήματα εκεί, διευρύνουμε τους πολιτικούς ορίζοντές μας και τις γνώσεις μας. Η σκοπιά είναι μόλις μια ώρα τη νύχτα, και οι δουλειές που είναι να γίνουν λίγες, άρα η κούραση, ελάχιστη. Μένουμε σε μικρά διαμερίσματα και αυτό κάνει τις δουλειές καθαριότητας μοιραζόμενες μεταξύ μας να τελειώνουν σύντομα. Απέναντι από αυτά τα διαμερίσματα, είναι ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Σήμερα ήρθε το φορτηγό με το νερό, και όσο γεμίζαμε τις δεξαμενές με το Κολ, ακούσαμε μια δυνατή έκρηξη. Άλλη μια νάρκη έσκασε. Ποιος θα ήταν ο άτυχος αυτή τη φορά; Μήπως ήταν περισσότεροι; Και τι αφήναν πίσω τους;

Το αγροτικό με την κόκκινη σειρήνα με την ιδιότητα ασθενοφόρου, έφτασε στο νοσοκομείο. Δυο κοπέλες γύρω στα 25 από τα σώματα προστασίας γυναικών (YPJ) πήγαν να δουν τι συνέβη. Εγώ έβλεπα από το παράθυρο της κουζίνας, τσίμπαγα στη ζούλα λίγη bifarella εκείνη την ώρα. Ξαφνικά άρχισαν να φωνάζουν, σε λίγο ωρύονταν κλαίγοντας. Η μία προσπαθούσε να μπει στο κεκαλυμένο πίσω μέρος του αγροτικού-ασθενοφόρου, όμως άλλες συντρόφισσες που είχαν μόλις φτάσει την τραβάγανε πίσω. Η άλλη ξάπλωσε στις ρόδες.
Ο νεκρός ήταν ένας διοικητής του YPG. Είχε πάει με άλλους δυο και απενεργοποιούσαν νάρκες στο κέντρο της πόλης. Η μια έσκασε. Μαρτύρησε!
Είχαν περάσει όλη την επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκκα δίπλα-δίπλα. Πλέον ο διοικητής ήταν μια μαύρη άμορφη μάζα που δύσκολα καταλάβαινες αν πρόκειται για ανθρωπο.
Το ανέφερα στο διοικητή μου μήπως και τον γνώριζε. Τελικά τον γνώριζα και γω. Λίγες μέρες πριν είχαμε φάει μαζί στη νόκτα μας.

Στις 10 το βράδυ είχα την μονόωρη σκοπιά μου. Άλλαζα τον διοικητή μου εκείνη την ώρα στη ταράτσα. Είχαν εμφανιστεί μόλις, δυο βανάκια με περίπου 10 ανθρώπους ντυμένους στα πολιτικά. Τον ρώτησα τι είναι και μπαίνουν στο στρατιωτικό νοσοκομείο, και μου είπε πως πιθανότατα ψάχνουν τους ανθρώπου τους. 25 λεπτά πριν είχε συμβεί άλλη μια έκρηξη.

Το ίδιο σκηνικό. Οι άντρες γονάτιζαν, οι γυναίκες φώναζαν, χτυπούσαν με γροθιές τα στήθη τους και το κεφάλι τους με μανία στα αναχώματα γύρω από το συγκρότημα των διαμερισμάτων που μένουμε.
Ήταν όλοι συγγενείς των νεκρών YPGέδων της πρώτης έκρηξης. 3 στον αριθμό.

Το Κολ μου, ένας βορειοευρωπαίος σύντροφος, ανέβηκε και αυτός στην ταράτσα όταν άκουσε τις φωνές. Ήμασταν πλέον οι δυο μας μόνο. Κάτω, κάποιες συντρόφισσες από το YPJ προσπαθούσαν να κρατήσουν τις μητέρες και τις γυναίκες των αντρών από το να χτυπούν το κεφάλι τους στα αναχώματα. Μια γυναίκα λιποθυμάει. Τη μεταφέρουν σηκωτή στο νοσοκομείο.
Βλέποντας το σκηνικό, το Κολ μου είχε σχεδόν λυγίσει. Παραμίλαγε.
Ένιωσα εκείνη τη στιγμή, πρώτη φορά, ότι ήξερα τι αισθανόταν ακριβώς ένας άνθρωπος δίπλα μου. Ήξερα γιατί νιώθαμε το ίδιο. Ο πόνος της εικόνας που βλέπαμε και κυρίως των κραυγών που ακούγαμε ξεκινούσε από τον οισοφάγο και απλωνόταν στο στήθος σε διακλαδώσεις, σαν αστραπή. Ο πόνος έχει γεύση, έχει μεταλική, πικρή γεύση. Ο πραγματικός πόνος. Τον νιώθεις στο στόμα σου, στα πλευρά σου, στα πνευμόνια σου. Βαραίνει την καρδιά σου, την κάνει ασήκωτη, καίει το στήθος σου. Πόσο άραγε πόναγαν οι συγγενείς τους; Και πάλι ξέρω, γιατί κάποτε έχασα και γω ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, μεταξύ άλλων. Αυτοκτόνησε για να μην αιχμαλωτιστεί. Αλλά αυτό δεν μπορώ να το περιγάψω με γράμματα.

Οι συγγενείς, υποβοηθώντας ο ένας τον άλλον, μπήκαν στα βανάκια και έφυγαν. Όσο πήγαιναν ακόμα, άκουγες τις κραυγές τους. Πνιχτές πια, χάνονταν και μοιράζονταν στα συντρίμμια της πόλης. Τα πιτσιρίκια στο σημείο ελέγχου κατέβασαν τα καλάσνικοφ και κάθισαν προσοχή. Τα βανάκια έφυγαν.

Λίγες ώρες νωρίτερα, όταν γεμίζαμε τις δεξαμενές με νερό το Κολ μου με είχε ρωτήσει αν νιώθω πως προσφέρουμε ό,τι μπορούμε στη Ράκκα και τους ανθρώπους της. Του απάντησα άμεσα-απερίσκεπτα πως, ναι, προσφέρουμε ό,τι μπορούμε.

Με την εικόνα που παρακολουθούσα όμως για σχεδόν μια ώρα, ήμουν πλέον σίγουρος πως όχι. Ο πόλεμος είναι κατάρα και πρέπει να τελειώσει. Θα κάνουμε περισσότερα απ'ό,τι μπορούμε για να τελειώσουμε όσο πιο σύντομα αυτόν, και να χτίσουμε τα αναχώματα ενάντια στον επόμενο.

Μας πυροβόλησαν από ανατολικά. Ήταν 3 ή 4 σφαίρες  καλάσνικοφ. Σφύριξαν δίπλα στα κεφάλια μας. Η μονόωρη σκοπιά μου τελείωσε.

Τώρα που γράφω είναι περασμένες 12. Πλέον 6η Δεκέμβρη. Μια μέρα με ήρωες που μαρτύρησαν, άφησε τη θέση της σε μια άλλη, που ένας πιτσιρίκος στη Ελλάδα πριν 9 χρόνια, δολοφονήθηκε. Αύριο, ο κύριος ηθικός αυτουργός, Προκόπης Παυλόπουλος, θα υποδεχθεί αυτόν που εξόπλισε με τα υλικά που σκότωσαν τους 3 μαχητές εδώ, Ρ.Τ. Ερντογάν.

<< Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.>>

Ιν'τικάμ!

Να μη σβήνουν οι μνήμες

Πριν δύο χρόνια, στις 13.11.2015 όταν και έφτασα στο Κομπάνε, είδα πρώτη φορά αυτόν τον ουρανό.
Τότε που η πιο μαρτυρική πόλη της χιλιετίας μας ήταν μια έρημος από συντρίμμια. Τότε που ο Ευφράτης ήταν πόθος και το Μάνμπιτς ένα μακρινό όνειρο.
Τότε που κάποιοι πίστευαν ακόμα στη δημοκρατική τρίστερη. Τότε που η Σεντάντι αποτελούσε μια από τις ισχυρότερες περιφέρειες των συμμοριτών. Τότε που το Σιλούκ ήταν μια πόλη φάντασμα-νεκροταφείο-πεδίο ναρκών. Τότε που η Ράκκα προσφωνούνταν "Μόρντορ" στην πλάκα, αλλά ήταν μια πλάκα που έφερνε ρίγος. Τότε που η πατάτα αποτελούσε είδος πολυτελείας και 4 μπουκάλια Pepsi Cola για 60 άτομα αφορμή για γιορτή. Και η άρνηση κάποιων της μερίδας τους, για να γευτούν άλλοι σύντροφοι περισσότερη στο ποτήρι τους, σχολείο για μένα. Τότε που μάθαινα τι σημαίνει "Επαναστατική Κουλτούρα". Τότε που γνώριζα την Εζγκέ Μπαλί. Τότε που 9 σύντροφοι και φίλοι μας ζούσαν ακόμα. Κοιτώντας προς την Ελλάδα, βλέποντας τη δύση του ήλιου σε αυτό το μελαγχολικό, κόκκινο απόγευμα στη Μέση Ανατολή, αναπολώ τις μέρες που χάθηκαν στη μιζέρια και στη μίρλα, τους αγώνες που δόθηκαν και πνίγηκαν στο αίμα και την καταστολή, και από δικά μας λάθη. Τα ήθη και τις μνήμες που διαγράφτηκαν γιατί δε ζει κανείς να τις μεταφέρει, απλά ατύχησαν να ανθίσουν σε λάθος περιοχή και αναρωτιέμαι αν άξιζε, αν αξίζει αυτή η προσπάθεια, για να βεβαιωθώ λίγο μετά, πως ό,τι κι αν συμβεί, μια φράση και μια ελπίδα θα σφραγίζει την κάθε μου σκέψη. Πως, αυτός ο κόσμος θα βαφτεί κόκκινος από τις σημαίες ή το αίμα μας!
Οι καταπιεσμένοι θα νικήσουμε κάτω από κάθε απόχρωσης ουρανό! Αρμί Γκιουλέρ Μπαλί 13 Νοέμβρη 2017, 16:14 Περιφέρεια Χάσεκε, Συρία

Για τους τέσσερεις μάρτυρες του Νταρ Αζζά

Στις 24 Οκτώβρη έγινε η τελετή ταφής των τεσσάρων μαρτύρων του Νταρ Αζζά. Οι τέσσερεις Τούρκοι σύντροφοι και συντρόφισσες, Τζενκ, Γιουσουφμπάς, Εζγκέ και Ασιγιέ έπεσαν στο πεδίο μάχης στις 27 Απρίλη του 2017.

Στις 27 Απρίλη, έχοντας ήδη παρεισφρύσει στις γραμμές της Συριακής Αλ Κάεντα, της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης στη Συρία (εξασκώντες τζιχάντ), η οποία στηρίζεται από τον Ερντογάν, οι σύντροφοι προσπάθησαν να περάσουν σε Τούρκικο έδαφος, με τελική αποστολή την εκτέλεση υψηλόβαθμου ηγέτη της Συριακής Αλ Κάεντα ή αλλιώς και Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Στα σύνορα συναντήθηκαν με Τούρκους στρατιώτες και χτυπήθηκαν μαζί τους για ώρα, έως ώτου οι συμμορίτες του ΕΣΣ έφτασαν στο σημείο και ξεκίνησε μια νέα μάχη. Ο ένας από τους συντρόφους χτυπήθηκε από σφαίρα των τζιχαντιστών ενώ οι υπόλοιποι σύντροφοι και έχοντας ήδη αφαιρέσει το δικαίωμα στη ζωή σε τέσσερεις με πέντε συμμορίτες, φύλαξαν την τελευταία σφαίρα για τους εαυτούς τους ώστε να μην πιαστούν αιχμάλωτοι.

Έξι μήνες μετά, μετά από διαπραγματεύσεις του YPG για την παράδοση των σορών των συντρόφων, έγινε η τελετή κήδευσής τους, μακριά από τα σπίτια τους, στο έδαφος της Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας (Ροζάβα).

Στη μνήμη των ηρώων συντρόφων, στη μνήμη των επαναστατών σοσιαλιστών των Ενωτικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων, (B.Ö.G).
Τζενκ Κιλαγκόζ
Γιουσουφμπάς Ακάυ
Εζγκέ Μπαλί
Ασιγιέ Οζλαχλάν

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Αρμί Γκιουλέρ Μπαλί,
25.10.2017, Ροζάβα
Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις - B.Ö.G

Επίσης:
α. Στην φίλη και συντρόφισσα Ιντίλ (Εζγκέ Μπαλί)
β. Άσσαντ, Κούρδοι και.. η νίκη των λαών

Άσσαντ, Κούρδοι και.. η νίκη των λαών

Τέλη του μήνα θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση με αίτημα την επαναλειτουργία της Συριακής Πρεσβείας στην Ελλάδα.Το κείμενο του καλέσματος όμως, τελειώνει με αυτή την περιπαιχτική πρόταση <<Η νίκη του Συριακού λαού θα είναι νίκη όλων των λαών της περιοχής>>.

Οι θρησκευτικές/εθνικές ομάδες:

Οι Κούρδοι στη Βόρεια Συρία (αποτελούν το 15% του πληθυσμού της Συρίας) πριν την ''Αραβική Άνοιξη'', αποτελούσαν από το Μπααθικό καθεστώς της οικογένειας Άσσαντ, έναν από τους πληθυσμούς που υπέφεραν σφαγές και μέχρι και τοπικά ξεκληρίσματα/<<μίνι γενοκτονίες>>. Συχνά και ανά περιοχές, ακόμα και η έκφραση της κουρδικής καταγωγής ή η ομιλία της κουρδικής γλώσσας αποτελούσε αφορμή για φυλακίσεις ή και δολοφονίες.Οι Σουνίτες (στην ακραία του εφαρμογή, στον ορθόδοξο ισλαμισμό, γνωστό και ως ουαχαμπισμός/σαλαφισμός αποτελούν την οργάνωση ''Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Λεβάντε ακα ΙΣ ή ΙΣΙΣ ή ΙΚΙΛ ή IS ή ISIS ή ISIL), σε όλες τις Σιιτικές χώρες και προφανώς υπό το Μπααθικό καθεστώς της οικογένειας δικτατόρων Αλ-Ασσάντ, υπέφεραν μαζικές σφαγές ή εκτοπίσεις λόγω της πίστης τους. Σφαγές έχουν καταγραφεί και εδώ.

Ο Μπασάρ Αλ-Ασσάντ:

Σαν βγαλμένο από την ταινία "ο Δικτάτορας", ο Μπ. Αλ-Άσσαντ λάμβανε το 95% στις εκλογές και επανεκλεγόταν συνέχεια από το 2000. Σφαγές αντιφρονούντων, μαζικές φυλακίσεις και εκτοπίσεις διαμόρφωναν και εδώ το σκηνικό.Ο ίδιος Άσσαντ είχε τη δυτική χώρα (μεγάλα αστικά κέντρα) να ζει σε μια κοσμική σφαίρα πραγμάτων, και την υπόλοιπη χώρα, να πληρώνει γι'αυτό. Φοβερές οικονομικές ανισότητες, μη καταμερισμός του πλούτου και.. η εξέγερση.

Στην εξέγερση του 2012, όπου τα αιτήματα του λαού (κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά) ήταν δίκαια, ο Άσσαντ πρώτος χρησιμοποίησε χημικά καταστέλλοντας έτσι ή τουλάχιστον προσπαθώντας τις μαζικές διαμαρτυρίες, που αρκετές από αυτές, και είναι επίσης κοινά αποδεκτό, πως ήταν αμερικανοκινούμενες. Σε δεύτερο χρόνο ο Άσσαντ δεν είχε αρνηθεί την ύπαρξή τους και λόγος είχε γίνει τότε ώστε τα χημικά αυτά να έρθουν να καταστραφούν στη Σούδα.

Οι αντιπολιτευόμενοι:

Πλέον η βασική αντιπολίτευση του δικτάτορα Άσσαντ, λέγεται Αμερική και εκφραζόταν μέσω του ΙΚΙΛ παλιότερα και πλέον εκφράζεται από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Άλλες συμμετοχές στο έργο, ΕΕ και ΟΗΕ με την πλευρά των φονταμενταλιστών του ΕΣΣ και Ρωσία, Ιράν στο πλευρό του Άσσαντ.Ενώ τα δίκαια αιτήματα των εξεγερμένων μπορούσαν να βρουν τρόπο και να εκφραστούν με ουσία και πολιτική θέσπιση μέσα στις γειτονιές που υπέφεραν τις ορέξεις του δικτάτορα Άσσαντ, τα ηγετικά πρόσωπα του ΕΣΣ και λοιπών ομάδων, στράφηκαν εξ'ολοκλήρου στη Δύση και έτσι έσβησε κάθε ελπίδα για μια δημοκρατική λύση. Δικτάτορας ο ένας, Ουαχαμπιστές οι άλλοι.

Η εμφάνιση των Κούρδων στη Βόρεια Συρία (γνωστή και ως Ροζάβα, δηλαδή "Δύση", από το "Δυτικό Κουρδιστάν" στα κουρδικά), με τον ελάχιστον εξοπλισμό που εξασφάλισε γι'αυτούς το PKK, ξεκίνησαν ένα αγώνα πρωτόγνωρο για την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Δε μιλούσαν για κράτος, αλλά για μια συνομοσπονδία που θα απαρτιζόταν από όλες τις φυλές και τις θρησκείες και θα ζούσαν αρμονικά. Βασισμένο στις ιδέες του Αμπντουλλάχ Οτσαλάν και το μανιφέστο του <<Δημοκρατικός Φεντεραλισμός>>.

Αυτό το βήμα, οι Κούρδοι το πραγμάτωσαν μέσα από μονάδες πολιτοφυλάκων συντελεσμένες από Κούρδους, Άραβες και Γυναίκες. Μέσα από τον εκδημοκρατισμό των θεσμών, την κατάργηση κάποιων και την δημιουργία άλλων, ακόμα και ελευθεριακών (κολλεκτίβες, σχολεία, ειδικά σχολεία για να διδάσκονται κυρίως ενήλικες τη Γυναικολογία, επιστήμη που εισήγαγε ο Α. Οτσαλάν, ερευνώντας και εξυμνώντας τις ιστορικά μητριαρχικά δομημένες κοινωνίες που καταγράφηκαν σε όλο τον πλανήτη).

Η σύνοδος της Αστάνα:

Αρχές του 2017, πραγματοποιήθηκε <<Σύνοδος Ειρήνης>> στην Αστάνα του Καζακστάν για την επίλυση του Συριακού. Ο Άσσαντ, πιθανότατα δεχόμενος πιέσεις και από το Ιράν (κάτι που δε μπορεί να διασταυρωθεί), όχι μόνο έμεινε αμέτοχος στις διαθέσεις της Τουρκίας που ήθελαν τους <<τρομοκράτες>> Κούρδους εκτός τραπεζιού διαπραγματεύσεων, αλλά με τη λήξη της, και με τις προσωπικές προτροπές Λαβρόφ να δεχτεί της πρόταση των Κούρδων για αυτονομία στη Βόρεια Συρία, αυτός επέμεινε να μην κάνει καμία παραχώρηση.

Σε μια κίνηση αξιοπρέπειας, οι Κούρδοι αφαίρεσαν από επίσημο όνομα της Βόρειας Συρίας το Ροζάβα και την ονόμασαν <<Ομοσπονδία της Βόρειας Συρίας>>, επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά στην πράξη τους σκοπούς, τις διαθέσεις για το εγχείρημά τους.

Μελετώντας όλα τα παραπάνω, αναρωτιέσαι όντως τι σημαίνει η φράση <<Η νίκη του Συριακού λαού θα είναι νίκη όλων των λαών της περιοχής>>. Λαός της περιοχής είναι και οι Κούρδοι όπως είναι και οι Σουνίτες Ισλαμιστές.

Μόνη λύση για την Μέση Ανατολή, το Κουρδικό μοντέλο:

Δεν τίθεται ζήτημα, ούτε χωρούν παρενθέσεις στο ποια πλευρά πρέπει να είναι η νικητήρια ανάμεσα σε Άσσαντ και ΕΣΣ. Είναι δεδομένο όμως, πως καμία καλύτερη μέρα δεν θα ακολουθήσει για τους λαούς της Συρίας όταν ο Άσσαντ κερδίσει τους φασίστες φονταμενταλιστές του ΕΣΣ. Και πως τίποτα καλό δεν θα συμβεί όχι μόνο στη Συρία, αλλά και σε όλους τους λαούς του κόσμου αν επικρατήσει ο ΕΣΣ, ουσιαστικά η Αμερική. Η αναγνώριση της ανάγκης στησίματος αναχωμάτων στην Αμερικάνικη ιμπεριαλιστική μηχανή και γενικότερα στη δυτική, είναι δεδομένη. Ένα εθνικιστικό, επιλεκτικά σοσιαλιστικό, καθεστώς όπως αυτό του Άσσαντ, δεν προσφέρει τίποτα στη Μέση Ανατολή.

Αντιθέτως το κουρδικό μοντέλο, εκείνο της συνύπαρξης λαών και θρησκειών, της ενοποίησης μπροστά σε κάθε εκμεταλλευτικό παράγοντα (Δύση, Ρωσία, Κίνα), μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό προπύργιο σταθερότητας και ουσιαστικής αντίστασης, που δε θα εξαρτάται από καμία υπερδύναμη και κανένα κέντρο.Έχει αποδειχτεί  στην πράξη. Αποδεικνύεται κάθε μέρα και πλέον αποτελεί μια πετυχημένη πράξη του παρελθόντος. Αποτελεί μια ιστορική απόδειξη.

 ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ - ΚΑΤΩ ΟΙ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΕΣ

ΖΗΤΩ Ο ΚΟΥΡΔΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ - ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Βασίλ Λάτσι, Ήρωας του Λαού της Αλβανίας

17 Μάη 1941 - Ο Βασίλ Λάτσι αποπειράται να σκοτώσει τον Βασιλιά της Ιταλίας, Αλβανίας και Αιθιοποίας Βίκτορ Εμμανουέλ τον Τρίτο.

Στις 17 Μάη του 1941, ο 19χρονος Βασίλ Λάτσι, ντυμένος με μια αλβανική παραδοσιακή στολή, επιτέθηκε στην πομπή που μετέφερε τον Βίκτορ Εμμανουέλ τον Τρίτο, (ο οποίος είχε ανακυρηχθεί Βασιλιάς και της Αλβανίας από το 1939, με την παράδοση του Στέμματος του Σκεντέρμπεη στη φασιστική Ιταλία) τον Σεφκέτ Μπέι Βερλάτσι, πρωθυπουργό της Αλβανίας και άλλους Υπουργούς της κυβέρνησης.

Συνέβη όταν ο Βίκτορ Εμμανουέλ ο Τρίτος είχε τελειώσει την 7ήμερη επίσκεψή του στην Αλβανία και κατευθυνόταν προς το αεροδρόμιο της Λαπράκα. Στην οδό Δυρραχίου πυροβολείται κάμποσες φορές από τον 19χρονο. Ο Βίκτορ Εμμανουέλ δεν τραυματίζεται και ο 19χρονος από το χωριό Πικέρας των Αγιών Σαράντα συλλαμβάνεται επί τόπου από την φρουρά του Βασιλιά.

Πυροβόλησε 4 φορές προς το μέρος τους φωνάζοντας "Θάνατο στον φασισμό", χωρίς όμως να καταφέρει να σκοτώσει τον Βασιλιά.

Αποτέλεσε έναν από τους πρώτους ανθρώπους που του απονεμήθηκε μετά θάνατον από την Σοσιαλιστική Αλβανία το μετάλλιο του "Ήρωα του Λαού της Αλβανίας". Η ιστορία του γράφτηκε αρχικά σε βιβλία και αργότερα έγινε ταινία με τίτλο "Σφαίρες στον Βασιλιά!"

Ο Υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας, κόντης Τσιάνο, είχε χαρακτηρίσει την επαναστατική πράξη του Βασίλ ως μια τυχαία πράξη ντελίριου και σχιζοφρένειας, προσπαθώντας να μηδενίσει την πολιτική σημασία της.

Η αντιφασιστική πράξη του Βασίλ Λάτσι στα βιβλία της ιστορίας της Αλβανίας, θεωρείται η πρώτη από τις πράξεις αντίστασης του γενικού ξεσηκωμού που ακολούθησε. Αναγράφεται στο βιβλίο "Άσβηστα Άστρα": << Ο Βασίλ Λάτσι δήλωσε στα φασιστικά όργανα αμέσως μετά την απόπειρα, "Το έκανα μόνος μου, για την Αλβανία. Ζήτω η ελεύθερη Αλβανία! Κάτω ο φασισμός!>>

Την ημέρα της αναχώρησης του Βασιλιά από την Αλβανία, ο Βασίλ είχε ξυπνήσει από το χάραμα κιόλας και είχε πει σε έναν σύντροφό του, <<Σήμερα θα αποχαιρετήσω εγώ τον Βασιλιά>>. Είχε αγκαλιάσει τον σύντροφό του και είχε βγει από το ξενοδοχείο. Παντού σπιούνοι, στρατιωτικοί και καραμπινέροι. Από στιγμή σε στιγμή θα περνούσε ο Βασιλιάς. Ξεκίνησε η αυτοκινητοπομπή.

Σε αυτό το σκηνικό κινδύνου και φόβου, περικυκλωμένοι από κράνη και όπλα, ο νεαρός Βασίλ Λάτσι μπήκε μέσα στο πλήθος και περίμενε την κατάλληλη στιγμή.

Σήκωσε το χέρι του, τυλιγμένο με επιδέσμους και έστρεψε το ρεβόλβερ του πάνω στο Βασιλιά πάνω από τα κράνη και τις κάννες των όπλων.

Αυτός ήταν ο Βασίλ Λάτσι. Απαγχονίστηκε 10 μέρες μετά την απόπειρα, στις 27 Μάη του 1941 από τους Ιταλούς φασίστες και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Στην φίλη και συντρόφισσα Ιντίλ (Εζγκέ Μπαλί)

Με ένα κόκκινο μαντήλι στο κεφάλι για να μη σκονίζονται τα μαλλιά της και τα μάτια κολλημένα στο ΑΚ47 της, δεν έβλεπε ούτως η άλλως πολύ καλά, προσπαθούσε να καθαρίσει την κάννη με λεπτές, ήρεμες κινήσεις. Είχε βάλει ένα σύρμα από αυτά που χρησιμοποιούμε για τα λίπη των ταψιών και το περιέστρεφε, γύρω-γύρω.
Προσηλωμένη στο έργο της πέρασε όλο εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη στο αυτοσχέδιο μαρμάρινο τραπέζι, λαμπιρίζοντας τον φίλο της.
Εγώ κατέβαινα από την κουζίνα και σήκωσε τότε τα μάτια της, με κοίταξε και μου χαμογέλασε πρώτη φορά. Τα μικρά της βήματα την οδήγησαν στο σημείο που όλοι οι σύντροφοι αφήναμε τα όπλα μας μέχρι την σκοπιά ή μέχρι τον ύπνο. Μπήκαμε μαζί στο σαλόνι.
Δεν ήξερε αγγλικά, ούτε εγώ τούρκικα. Έμαθα το κωδικό της όνομα. Το δικό μου το είχε μάθει ήδη. Ήμουν εξ'άλλου ο νέος. Μου έδωσε να καταλάβω πως είχε έρθει κάποτε στην Ελλάδα και της είχε αρέσει. Αργότερα θα καταλάβαινα πως δεν είχε έρθει ποτέ, ήθελε απλά να την επισκεφτεί κάποια μέρα.
Προσπαθούσα να μάθω τούρκικα και για να συνεννοούμαστε καλύτερα μου ζήτησε να της γράψω κάποιες λέξεις στα ελληνικά. Έτσι κι έγινε. Σύντομα τις έμαθε όλες.

Έκανα λίγους μήνες να τη δω. Μεταφέρθηκα στη μονάδα άμεσης επέμβασης κι ύστερα στην απελευθέρωση του υδροηλεκτρικού φράγματος της πόλης Σρίνα. Ακολούθησε το διεθνές ταμπούρι αργότερα, στο μέτωπο της πόλης Σιλούκ προς τη Ράκκα, όπου τυχαία την είδα, όταν ήρθε η ώρα εκείνη να επιστρέψει στη βάση να ξεκουραστεί και ήμουν εγώ που θα την άλλαζα.

Το Φλεβάρη του 2016, στην επιχείρηση απελευθέρωσης της Σεντάντι βρισκόμαστε στην ίδια μονάδα. Επιβαίνουμε σε ένα αυτοκίνητο, και ενώ το οδηγούσα και δεχτήκαμε καταιγισμό πυρών, με αίματα μιας άλλης συντρόφισσας πάνω της στάθηκε σαν βράχος και χωρίς να χάσει στιγμή της ψυχραιμία της καλύφθηκε πίσω από αυτό, καταδεικνύοντας στους υπόλοιπους που να καλυφθούμε.

Από τότε θα την έβλεπα πολύ λίγο. Εκείνο όμως το καχεκτικό κορίτσι είχε ήδη μπει στην καρδιά μου. Είχε συγκλονίσει την ύπαρξή μου. Η βαθιά της φωνή, παρά τα λίγα κιλά της, εκείνη η ηγετική παρουσία, παρόλο που ήταν μιρκοσκοπική και η πυγμή που έδειχνε στα καθημερινά ζητήματα αλλά και οι φλογεροί πολιτικοί της λόγοι, την κατέστησαν ως το άτομο που έμεινε πιο έντονα από οποιονδήποτε άλλο, χαραγμένο στο μυαλό μου.

Την αγκάλιασα τελευταία φορά την τελευταία μέρα πριν επιστρέψω στην Ελλάδα, την Άνοιξη του 2016. Μου έκανε δώρο για να τη θυμάμαι ένα περικάρπιο που είχε φτιάξει από χοντρή κλωστή στο αγαπημένο της, γαλάζιο χρώμα.

Η Ιντίλ δολοφονήθηκε από την εμπροσθοφυλακή του Ερντογάν στη Συρία. Από τους συμμορίτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA). Δολοφονήθηκε από τις επεκτατικές διαθέσεις του τούρκικου κράτους, την ώρα μιας επιχείρησης ενάντια στους καταπιεστές. Αίμα για το αίμα!

Το ομορφότερο παράδειγμα ανθρώπου, μια παθιασμένη φεμινίστρια, μια φλογερή επαναστάτρια. Αυτή ήταν η Ιντίλ. Η κιουτσούκ καντέν, μπουγιούκ καφά..

Θα σε θυμάμαι, θα μιλάω για σένα και θα παραδειγματίζομαι. Σε ευχαριστώ για όλα.

ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΘΑΝΑΤΗ!

Η Τουρκία επιτίθεται στους Κούρδους της Συρίας

Το SDF μέσα στην εβδομάδα θα έπαιρνε από τον έλεγχο του Ισλαμικού Κράτους το υδροηλεκτρικό φράγμα της πόλης Τάμπκα. Κάτι που σημαίνει διακοπή ηλεκτροδότησης και ύδρευσης της Ράκκα και θα έκαμπτε την αντίσταση των φανατικών ισλαμιστών άμεσα. Αυτό μεταφράζεται σε συνδυασμό με την απελευθέρωση της Μοσούλης από τις κυβερνητικές Ιρακινές δυνάμεις, ως το τέλος ουσιαστικά του Ισλαμικού Κράτους, καθώς αποδυναμώνοντα οι κύριοι άξονές του και περιορίζεται στις άγονες νοτιοανατολικές επαρχίες της Συρίας και νοτιοδυτικές του Ιράκ.

Ο τελευταίος όμως, των υποστηρικτών του ισλαμικού κράτους, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με μια συντονισμένη αεροπορική επίθεση, πλήττοντας υποδομές τηλεπικοινωνιών του YPG αλλά και θέσεις του PKK στα βουνά του Κάντιλ, έδειξε πως θα αναμειχθεί άμεσα για να υποστηρίξει το Ισλαμικό Κράτος.

Έτσι, σήμερα ξεκίνησε χερσαία επιχείρηση στα σύνορα της Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας (Ροζάβα) από την Τουρκία. Συγκεκριμένα στην πόλη Derbesiye οι μάχες μαίνονται, με τους Τούρκους να επιτίθενται με θωρηκτά άρματα μάχης (tanks) στα σύνορα. Παράλληλα η πόλη βομβαρδίζεται από την πολεμική αεροπορία και morters.

Νωρίτερα το μεσημέρι, το καντόνι του Έφριν δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται συντονισμένη επίθεση σε συγκεκριμένα σημεία, κατά μήκος όμως όλων των συνόρων. Παράλληλα, οι υποκινούμενοι από την Τουρκία, αντικαθεστωτικοί της Συριακής κυβέρνησης Άσαντ, επιτίθενται από τα ανατολικά.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουν πάρει θέση. Κάτι που αφήνει αιχμές μετά τα συγχαρητήρια του Τραμπ για την νίκη στην πραξικοπηματική διαδικασία του δημοψηφίσματος, στον Ρ.Τ. Ερντογάν.

Τα στρατόπεδα φαίνεται να ξεκαθαρίζουν για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια στη Συρία και οι Κούρδοι μαχητές, σίγουρα δεν θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα πλάνα του μεγαλύτερου ιμπεριαλιστικού κέντρου του πλανήτη. Αυτό μας βοηθάει να το συμπεράνουμε, οι προ εβδομάδων δηλώσεις αντικαθεστωτικών, μη φονταμενταλιστικών δυνάμεων που συνεργάζονται με τους Κούρδους, όπου εξέφρασαν παράπονα σχετικά με το ότι δεν συμπεριλήφθηκαν στις μάχες για την πόλη της Ράκκα, όταν ηγέτης του PYD ανακοίνωσε πως μετά την απελευθέρωση της Ράκκα οι δυνάμεις του YPG θα ριχτούν στη μάχη μαζί με τις κυβερνητικές δυνάμεις για να απελευθερώσουν την Ίντλιμπ.

Οι πιο κρίσιμες εβδομάδες στον Συριακό πόλεμο είναι αυτές που θα ακολουθήσουν..

Στον 20χρονο Βρετανό ήρωα, Ράιαν Λοκ

Η προτελευταία μέρα του στην Βρετανία. Γάμος στο Χάμπσαϊρ.

Χτύπησε το τηλέφωνο. Του είπαν ότι κάπου στο Χάμπσαϊρ θα γίνει ένας γάμος και ως ψήστης θα μπορούσε να βγάλει ένα μεροκάματο. Αμέσως γύρισε και το είπε στον πατέρα του. Του είπε πως ήταν μια ευκαιρία για λίγα παραπάνω χρήματα πριν το ταξίδι διακοπών του.

Την επόμενη μέρα, ήδη έτοιμος για τις διακοπές που είχε προαναγγείλει για την Τουρκία, φεύγει.

Ο προορισμός του όμως θα ήταν διαφορετικός από ότι είχε ανακοινώσει στους γονείς του. Ο Ράιαν Λοκ, είχε επικοινωνήσει ήδη με τις δυνάμεις του YPG, και ταξιδεύοντας μέσω Βόρειου Ιράκ έφτασε στη Ροζάβα.

Σύντομα, παρέα με τον Μάικλ Ίσραελ και τον Άντον Νέσεκ, ο εικασάχρονος Βρετανός, οδηγούμενος από τις δυνάμεις του SDF φύλαγε την έξοδο της πρόσφατα απελευθερωμένης πόλης Μάνμπιτς. Εκεί ένα Τούρκικο αεροβομβαρδιστικό θα εξαπολύσει επίθεση κατά της άτυπης συνοριογραμμής στερώντας του τους δυο συντρόφους του, με τον ίδιο να τραυματίζεται ελαφρά στο κεφάλι.


Τα τραύματα στο κεφάλι του Ράιαν Λοκ από την επίθεση Τούρκικου αερομαχητικού
που στέρησε τη ζωή των Μάικλ Ίζραελ και Αντον Νέσεκ.



Διακομίζεται στο νοσοκομείο του Κομπάνε όπου σύντομα παίρνει εξιτήριο και πλαισιώνει το μέτωπο προς την πρωτεύουσα του Ισλαμικού κράτους, Αρ Ράκκα.

Σε μια μάχη, κάτω από αδιευκρίνιστες ακόμα συνθήκες, ο Ράιαν μένει τελευταίος με τους συμμορίτες Ισλαμιστές να περικυκλώνουν το χώρο. Τότε ήταν, που ο θαρραλέος 20χρονος έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και έδωσε τέλος στη ζωή του.

Μια πράξη που έσωσε τον Ράιαν από το να αποτελέσει έναν ακόμη πρωταγωνιστή στα φρικιαστικά προπαγανδιστικά βίντεο των φανατικών Ισλαμιστών, με αποκεφαλισμούς, κάψιμο ζωντανών και λοιπές αρρωστημένες πρακτικές δολοφονίας.



Ο Ράιαν σε φωτογραφία με το όπλο του



Είκοσι χρονών, χωρίς να σκεφτεί τη ζωή του, στερούμενος ότι η ηλικία του είχε να του προσφέρει, έχοντας χάσει τους δυο πιο κοντινούς του συντρόφους, για την ελευθερία και την ισότητα κάποιων ανθρώπων που καθόλου δε γνώριζε, αλλά παρακινούμενος από τις αμετάβλητες αξίες του, έπεσε ηρωικά στο πιο δίκαιο πεδίο μάχης του αιώνα μας.

ŞEHİD NAMIRIN
Άρης Α.Μ.
5.2.2017

"Οι γυναίκες στον αγώνα" α. Αρίν Μιρκάν

Αρίν Μιρκάν (Ντιλάρ Γκεντζεμίς)

Κανείς δε θα μάθει την ηλικία της. Κανείς δε θα μάθει αν ήταν όντως μητέρα δυο παιδιών. Κανείς δε θα μάθει πόσο χαρούμενη θα ήταν η Ντιλάρ Γκεντζεμίς βλέποντας το Κομπάνε απελευθερωμένο και τους κατοίκους της να χτίζουν πάλι τη ζωή τους. Όλοι όμως όσοι την έζησαν ή την έμαθαν μετά τον θάνατό της, η ιστορία της τους έμαθε όσα κανείς άλλος δεν θα μπορούσε ποτέ να τους μάθει.

Θα ήθελα να ξέρω ώστε να γράψω πολλά για την συντρόφισσα Αρίν Μιρκάν (Ντιλάρ Γκεντζεμίς το πραγματικό της όνομα). Να παρουσιάσω τη παιδική της ηλικία, το πως μεγάλωσε, να περιγράψω το χωριό της, τους γονείς της, μια μέρα από την καθημερινότητά της στο σχολείο, φωτογραφίες και άλλα πολλά. Όμως ελάχιστα υπάρχουν..

 

Η Αρίν Μιρκάν, η ηρωίδα!

Το Ισλαμικό Κράτος πολιορκούσε το Κομπάνε από τις 16 Σεπτέμβρη του 2014. Στις 5 Οκτώβρη παρέλαυνε νοτιοανατολικά της πόλης, όπου θα επιχειρούνταν η είσοδος σε αυτή για πρώτη φορά. Αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, βιασμοί, χρήση των πτωμάτων των Κούρδων μαχητών ως αναχώματα ήταν αυτά που είχαν μείνει πίσω στα εκατοντάδες χωριά που είχαν καταλάβει στο πέρασμά τους.

Στο νοτιοανατολικό πέρασμα της πόλης, ο λόφος Μιστανούρ φυλασσόταν από μια ολιγομελή ομάδα των γυναικείων μονάδων αυτοπροστασίας (YPJ). Μη διασταυρωμένες πληροφορίες μιλούν για τρεις γυναίκες. Η μια εκ των οποίων, ήταν η Αρίν Μιρκάν!

Οι Κούρδοι μάχονταν μόνο με καλάσνικοφ ή άλλα υποτυπώδη πολεμικά όπλα, ή ακόμα χειρότερα όπως φαίνεται από διάφορα βίντεο, με πέτρες(!) ενάντια στα τανκς των φανατικών Ισλαμιστών.
Οι συντρόφισσες άρχισαν να χάνουν, όπως ήταν φυσικό τις θέσεις τους, με τελική απόφαση να υποχωρήσουν.

Η Αρίν αποφάσισε να μείνει πίσω.
Ζώστηκε με εκρηκτικά, άναψε το φυτίλι και ρίχτηκε σε μια ενέδρα που η ίδια έστησε, μόνη της, σε έναν χρηματοδοτούμενο από όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στρατό, πετώντας χειροβομβίδ(α)ες και ρίχνοντας με το καλάσνικοφ, με τελικό απολογισμό που επίσης δεν θα γίνει ποτέ γνωστός. 10 αναφέρουν κάποιοι. Τόσα πτώματα των φασιστών μπόρεσαν να περισυλλέξουν. 27 λένε κάποιοι άλλοι προσπαθώντας μέρες μετά να βγάλουν πόρισμα από τα όσα έβλεπαν μπροστά τους. Συν το τανκ. Το αχρήστεψε!

 

Η στιγμή της αυτοθυσίας της Αρίν Μιρκάν

Αυτή η έκρηξη θα άλλαζε τα πάντα. Το σώμα της Αρίν Μιρκάν ήταν στη γη, στον αέρα, μέσα στη φωτιά, ήταν η ίδια η φωτιά..

Η ιστορία της θα ακουστεί αμέσως σε όλο τον κουρδικό κόσμο αλλά και παραπέρα. Κάπου εκεί έμαθα και γω την Αρίν Μιρκάν. Όταν αργότερα έγινα μέρος αυτού του δίκαιου αγώνα, χρησιμοποίησα ως δικό μου όνομα τα δυο αρχικά του ονόματος και του επιθέτου της, προσπαθώντας να καταβάλω με αυτό τον τρόπο την ελάχιστη τιμή που μπορούσα στο πρόσωπό της εκ μέρους μου.

Ήταν η πρώτη γυναίκα που χρησιμοποίησε το σώμα της σαν το ισχυρότερο όπλο που μπορούσε να διαθέσει, στην τριών εβδομάδων πολιορκία των Ισλαμιστών.
Αποτέλεσε έμπνευση για χιλιάδες Κούρδους, που με το άκουσμα της ηρωικής αυτής πράξης πλαισίωσαν ακόμα πιο μαζικά την αντίσταση. Ερχόμενοι σε ορδές από την Τουρκία, το Μπασούρ, τη Ροζιλάτ, κι άλλοι Κούρδοι από τη Ροζάβα αλλά και διεθνείς εθελοντές. Όχι μαχητές, άνθρωποι που ποτέ τους ίσως δεν είχαν πιάσει όπλο. Άντρες, γυναίκες, γέροντες και γερόντισσες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί, ουμανιστές και ονειροπόλοι.. Όλοι μαζί μια ανάσα και ένα βήμα από τη νίκη ή το θάνατο.
Οι συμμορίτες του Ισλαμικού Κράτους έμελλε να μπουν στην πόλη εκείνη την μέρα, αλλά η θυσία της Αρίν Μιρκάν, είχε ήδη κρίνει την έκβαση της μάχης. Μόλις λίγες μέρες μετά υποχωρούν και αποχωρούν από την πόλη του Κομπάνε.

Η θυσία μιας γυναίκας λίγο μετά τα 20 της χρόνια, μιας κόρης, αδερφής και ίσως μάνας σε μια περιοχή που η γυναίκα δεν γνώρισε ποτέ ίση μεταχείριση με τον άντρα, ιστορικά, δέσμια της χειρότερης μορφής πατριαρχικής καταπίεσης, έμελλε να κρίνει μια από τις πιο τραγικές και συνάμα ηρωικές πράξεις ενός θεάτρου του παραλόγου που ακόμα να τελειώσει.

 

Άγαλμα προς τιμήν της Αρίν Μιρκάν στην πόλη Σουλεϊμάνι,
στο Ιρακινό Κουρδιστάν

Τα συμφέροντα των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και όσων περιμένουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, συγκρούονται στα εδάφη της Συρίας.
Η Αρίν Μιρκάν όμως, δεν θυσιάστηκε για κανέναν από αυτούς. Θυσιάστηκε για τους συντρόφους της, για τον δίκαιο αυτό αγώνα. Για τις ΑΠΟ-ίστικες ιδέες της. Για να μπορεί ο λαός της να μιλάει τη γλώσσα του, να χορεύει τους χορούς του, να φοράει τις παραδοσιακές στολές του χωρίς να φοβάται να κυκλοφορήσει, να ζει με τους ανθρώπους του στη γη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Για να μην είναι δέσμια καμία γυναίκα σε οποιαδήποτε πατριαρχικά δεσμά.

Η Αρίν Μιρκάν έπεσε για την Ελευθερία!



ŞEHİD NAMIRIN!

Άρης Α. Μ.
1.2.2017



Στη μνήμη του σ. Ριφάτ Χορόζ

Μάρτυρας (επίσημο όνομα) Ριφάτ Χορόζ, (κωδικό όνομα) Σύντροφος Κάρκερ Κομπάνε.

Ο αλβανικής καταγωγής Σύντροφος Κάρκερ Κομπάνε εξορίστηκε με την οικογένειά του μετά το τέλος του α' Π.Π στη Σινώπη, Τουρκία.
Συμμετείχε στον Kουρδικό αγώνα στα μέσα του '70 όπου μοιράστηκε το ίδιο κελί με τον διάσημο εκπαιδευτικό Ιζμαήλ Μπεσικτζί, αφού συνελήφθη στην πορεία της Πρώτης Μάη του 1977 στην Κωνσταντινούπολη, όπου 34 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τους ελεύθερους σκοπευτές της κυβέρνησης Ντεμιρέλ.

Ενσωματώθηκε στην οικογένεια του PKK ενώ ήταν στη φυλακή και με την απελευθέρωσή του το 1991 συμμετείχε ενεργά σε πολλές Κούρδικες πολιτικές ομάδες.

Όταν το Ισλαμικό Κράτος άρχισε να επιτίθεται στο Κομπάνε τον Σεπτέμβρη του 2014, ο Σύντροφος Κάρκερ έδωσε όλη του την περιουσία στο Κοτζαελί σε μια οικογένεια προσφύγων από τη Ροζάβα. Ταξίδεψε στα σύνορα του Σούρουτς με το Κομπάνε και πλαισίωσε την ανθρώπινη αλυσίδα αλληλεγγύης, για να ενημερώσει τον κόσμο για το τι θα συνέβαινε στο καντόνι της Ροζάβα. Μετά από 4 μέρες παραμονής στα σύνορα αποφάσισε να περάσει απέναντι, στο Κομπάνε και στην ηλικία των 60 ετών ώστε να πλαισιώσει τις γραμμές των Μονάδων Πολιτοφυλακών (YPG).

Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα έργα του στην ανοικοδόμηση του Κομπάνε ήταν η δημιουργία μιας βιβλιοθήκης και ενός πολεμικού μουσείου με ό,τι είχε απομείνει στα συντρίμμια της πόλης.

"Για 40 χρόνια φωνάζουμε στους δρόμους για την Σοσιαλιστική Επανάσταση. Τωρα θα χτίσουμε τον σοσιαλισμό εδώ. Ελάτε να τον χτίσουμε μαζί. Οποιαδήποτε μορφή σοσιαλισμού κι αν θέλετε ή Λαϊκής Επανάστασης."

Ο σύντροφος Κάρκερ Κομπάνε (μετ. Εργάτης του Κομπάνε), έπεσε σε μια επίθεση αυτοκτονίας του Ισλαμικού Κράτους στο Kομπάνε στις 25 Ιούνη του 2015. Οι σύντροφοι ορκίστηκαν να συνεχίσουν το έργο του Συντρόφου Κάρκερ στην πόλη και να υψώσουν ένα άγαλμα προς τιμήν του.

Μάρτυρας, Αθάνατος!