Τότε που η πιο μαρτυρική πόλη της χιλιετίας μας ήταν μια έρημος από συντρίμμια. Τότε που ο Ευφράτης ήταν πόθος και το Μάνμπιτς ένα μακρινό όνειρο.
Τότε που κάποιοι πίστευαν ακόμα στη δημοκρατική τρίστερη. Τότε που η Σεντάντι αποτελούσε μια από τις ισχυρότερες περιφέρειες των συμμοριτών. Τότε που το Σιλούκ ήταν μια πόλη φάντασμα-νεκροταφείο-πεδίο ναρκών. Τότε που η Ράκκα προσφωνούνταν "Μόρντορ" στην πλάκα, αλλά ήταν μια πλάκα που έφερνε ρίγος. Τότε που η πατάτα αποτελούσε είδος πολυτελείας και 4 μπουκάλια Pepsi Cola για 60 άτομα αφορμή για γιορτή. Και η άρνηση κάποιων της μερίδας τους, για να γευτούν άλλοι σύντροφοι περισσότερη στο ποτήρι τους, σχολείο για μένα. Τότε που μάθαινα τι σημαίνει "Επαναστατική Κουλτούρα". Τότε που γνώριζα την Εζγκέ Μπαλί. Τότε που 9 σύντροφοι και φίλοι μας ζούσαν ακόμα. Κοιτώντας προς την Ελλάδα, βλέποντας τη δύση του ήλιου σε αυτό το μελαγχολικό, κόκκινο απόγευμα στη Μέση Ανατολή, αναπολώ τις μέρες που χάθηκαν στη μιζέρια και στη μίρλα, τους αγώνες που δόθηκαν και πνίγηκαν στο αίμα και την καταστολή, και από δικά μας λάθη. Τα ήθη και τις μνήμες που διαγράφτηκαν γιατί δε ζει κανείς να τις μεταφέρει, απλά ατύχησαν να ανθίσουν σε λάθος περιοχή και αναρωτιέμαι αν άξιζε, αν αξίζει αυτή η προσπάθεια, για να βεβαιωθώ λίγο μετά, πως ό,τι κι αν συμβεί, μια φράση και μια ελπίδα θα σφραγίζει την κάθε μου σκέψη. Πως, αυτός ο κόσμος θα βαφτεί κόκκινος από τις σημαίες ή το αίμα μας!
Οι καταπιεσμένοι θα νικήσουμε κάτω από κάθε απόχρωσης ουρανό! Αρμί Γκιουλέρ Μπαλί 13 Νοέμβρη 2017, 16:14 Περιφέρεια Χάσεκε, Συρία
