Οι Χρυσαυγίτες είναι ναζί, ο Ζακ όμως ήταν πούστης

 

Η απόφαση του δικαστηρίου με την ανάδειξη της εγκληματικής δράσης της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, προκάλεσε χαμόγελα και δάκρυα ανακούφισής στο άκουσμά της. Χαμόγελα και φωνές εξιλέωσης που πρόλαβαν να στολίσουν την αστυνομοκρατούμενη Αθήνα μόλις λίγα δευτερόλεπτα, πριν την επίθεση στον συγκεντρωμένο λαό.

Ο ψυχοφθόρος κόπος των οικογενειών των θυμάτων, των φίλων και των δικηγόρων κυοφόρησε, διεκδίκησε και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε να αποσπάσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα που θα επέτρεπε το αστικό κράτος να παρθεί.  

Οι Χρυσαυγίτες κατέβηκαν στο δρόμο με μια σχετική μαζικότητα το 2010. Όταν πλέον η οργή απέναντι στο αστικό κράτος είχε αποκτήσει κόκαλα και οστά από σχεδόν όλο το αριστερό πολιτικό φάσμα στη χώρα και καμία αστυνομία δεν μπορούσε να την αποκρούσει. Αφορμή είχαν σταθεί οι φοιτητικές κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων και η σκληρή αντιμετώπισή τους, η δολοφονία Γρηγορόπουλου, η συνεχιζόμενη αστυνομική αυθαιρεσία, η είσοδος στους μνημονιακούς χρόνους και άλλα.. Εκεί, χρειαζόταν το χέρι εκείνο που θα δρούσε πίσω από της γραμμές που δικαιούταν η αστυνομία να δρα. Ένα «νόμιμο» παρακρατικό χέρι που θα δολοφονούσε για να τρομοκρατήσει στο δρόμο, πράγμα που η εμπροσθοφυλακή των εναλλασσόμενων κυβερνήσεων είχε αποτύχει. Ένα «νόμιμο» παρακρατικό χέρι που θα έστρεφε αλλού τα βλέμματα όταν έπρεπε να γίνει πολιτικός απολογισμός, καταδεικνύοντας ως σύγχρονους Εβραίους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ένα κρατικό-παρακρατικό χέρι που αυτοπαρουσιάστηκε ως αντισυστημικό και πότισε δηλητήριο τη νεολαία, όντας το ίδιο το πιο βρώμικο και ελεγχόμενο κομμάτι του συστήματος.

Η Χρυσή Αυγή, ήταν επίσης ο ηθικός αυτουργός, αυτή που μπόλιασε με αυτοπεποίθηση έναν ακροδεξιό – από τα γεννοφάσκια του –, να δολοφονήσει με κλωτσιές έναν άνθρωπο που ζητούσε βοήθεια.

Ζαχαρίας, Ζακ, Zackie Oh! / Δολοφονηθέντας ακτιβιστής

Το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του, ανταπέδωσαν τις υπηρεσίες ετών των παρακρατικών, φωνάζοντας μέσα απο τις οθόνες πως ο Ζαχαρίας Κωστόπουλος, ήταν ένας πούστης, τοξικομανής, ληστής, και εν δυνάμει δολοφόνος, πετώντας μέχρι και το μπαλάκι στο τηλεοπτικό κοινό, σχετικά με τον εάν έπρεπε να δολοφονηθεί. Ρουφώντας έτσι τις μαζικές φωνές που θα προσέδιδαν ηθικές ευθύνες, στο πολύτιμο, μακρύ τους χέρι.

Αυτό είναι όμως το ηθικό πλαίσιο, το οποίο δεν θα προσδοθεί και δε θα σηκώσει κανένας στις πλάτες του. Κυβερνών, ή σκυλί τους.

Στο νομικό πλαίσιο ως προς τη δολοφονία του Ζακ, σε εκείνο που θα καταδείξει, ή θα καταδείκνυε καλύτερα, τον κοσμηματοπώλη ή τους αστυνομικούς ως  υπαίτιους, θα δούμε να ενσαρκώνεται αυτό που η ακροδεξιά ρητορική της Χρυσής Αυγής με ευγενή αρωγό τα ΜΜΕ, έχυναν στα σπίτια του λαού της Ελλάδας. Θα δούμε το μίσος ως προς το διαφορετικό, για όλους τους Χρυσαυγίτες που καταδικάστηκαν. Θα δούμε το μίσος προς τις καταπιεσμένες μειονότητες, για όλους εκείνους τους αλιεργάτες που δικαιώθηκαν. Θα λουστούμε όλη την ακροδεξιά καλογαθοσύνη του κοσμηματοπώλη που προστάτεψε απλά την περιουσία του, αντίβαρο στην αξιοπρέπεια της Μάγδας Φύσσα.

Η δίκη για τη δολοφονία του Ζαχαρία Κωστόπουλου, στις λαϊκές συνειδήσεις, πρέπει να ισορροπήσει το μπαράζ αγωνιστικότητας και αντιφασισμού που διαχεόταν επί μέρες σε όλο το λαό.

Γι’αυτό θα είναι μια διαφορετική δίκη και καμία νίκη, μικρή ή μεγαλύτερη, δεν θα υπάρξει εκεί. Στην τελική, ο Ζακ ήταν ένας τοξικομανής πούστης..