6.12.2014 - Ιδρύεται το BÖG στο Κομπάνε / 2 χρόνια μετά..

 

 

 

Ακολουθεί το ιδρυτικό κείμενο του , BÖG (Ενωτικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων)

 

 

 

Ιδρύθηκαν οι Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις  (Birlesik Ozgurluk Gucleri)

 Τα τελευταία χρόνια έχει βαθύνει η οικονομική, κοινωνική  και πολιτική κρίση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Σε όλες τις χώρες της, ή έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος ή οι κοινωνίες χαρακτηρίζονται από προϊούσα πόλωση. Η κρίση είναι τόσο βαθιά ώστε ούτε οι κυρίαρχες διεθνείς εξουσίες ούτε οι εγχώριες δεν μπορούν να δώσουν κάποια λύση.

 

 

Είναι χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος η μια πλευρά των κυρίαρχων να «τρώει» την άλλη, και μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι καταπιεσμένοι λαοί και η εργατική τάξη είναι τα πρώτα θύματα. Βασικός δείκτης της κρίσης γενικά είναι ότι οι κυρίαρχοι δεν μπορούν πλέον να εξουσιάζουν, ενώ ο λαός δεν θέλει πλέον να τον εξουσιάζουν.

Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής ξεκίνησε μια καταστροφική διαδικασία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, ενώ παράλληλα άρχισε να χτίζεται μια καινούρια κοινωνική ζωή. Η αστική τάξη είναι διασπασμένη σε πολλά κομμάτια. Αυτή η διάσπαση ισχύει και όσον αφορά τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Για παράδειγμα, φαίνεται ότι η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν συνιστούν ένα μπλοκ, ενώ ένα άλλο αποτελείται από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Εν τούτοις, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία φαίνεται να πολεμάνε μεταξύ τους στη Μέση Ανατολή. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά τις ντόπιες κυρίαρχες δυνάμεις.

Στην Τουρκία ένα τμήμα της αστικής τάξης υποστηρίζει σθεναρά τον Ερντογάν, ενώ ένα άλλο τμήμα είναι μαζί με τους Κεμαλιστές. Ο Ερντογάν υποστηρίζει τον ISIS, ενώ οι Κεμαλιστές κατά κάποιον τρόπο υποστηρίζουν τον Άσαντ.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η επανάσταση στην Τουρκία και το Κουρδιστάν έχει γίνει επανάσταση της Μέσης ανατολής.  Όπως η εξέγερση στην Τυνησία και την Αίγυπτο έφτασε μέχρι τη Συρία και την Τουρκία, μπορούμε να πούμε ότι ισχύει και το αντίστροφο.  Είναι ακόμη νωρίς για να το πούμε, αλλά θα το πούμε: η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι λαοί της περιοχής δεν έχουν ακόμη μία διεθνή οργάνωση που να τους αγκαλιάσει και να τους πλαισιώσει στο χτίσιμο μιας ελεύθερης κοινωνικής ζωής. Αλλά αυτό το χτίσιμο είναι πια εφικτό. Στην περιοχή υπάρχουν δεκάδες μικρές και μεγαλύτερες αριστερές, σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές οργανώσεις. Και η ζωή τους αναγκάζει να οικοδομήσουν ένα κοινό μέτωπο. Φανταστείτε: στη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν, την Τουρκία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Τυνησία κλπ – αν γεννηθεί  σε όλες αυτές τις χώρες ένα αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό  μέτωπο, τότε θα ήταν πολύ εφικτό οι λαοί της περιοχής να μπορέσουν να  οικοδομήσουν μια λαϊκή δημοκρατία και ελεύθερη κοινωνική ζωή.

 

Τα πρώτα βήματα σε αυτή την κατεύθυνση έχουν πραγματοποιηθεί. Μέρα τη μέρα μεγαλώνει η ελπίδα. Το Κομπάνι είναι πολύ καλό παράδειγμα εδώ.  

 

Με αυτό το σκεπτικό, η τουρκική αριστερά ξεκίνησε να παίρνει κάποιες θέσεις. Αλλά μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο, πέρασε μια ιστορική εποχή. Ο αγώνας της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαών παρουσιάζει μια ιστορική συνέχεια. Στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, η κοινή ιστορία μας ξεκινάει από τον Μουσταφά Σουπί, τον πρώτο γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας, περνάει από τον Dr  Χικμέτ, και φτάνει στους Ντενίζ Γκεζμίς, Μαχίρ Τσαγιάν και Ιμπραχήμ Καϊπάκκαγιά.

 

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ιστορία που σηματοδοτούν αναγεννητικές τομές για την αριστερά. Τέτοια στιγμή ήταν για εμάς το 1971, τέτοια στιγμή ήταν και η δεκαετία του ’90. Τότε, στη δεκαετία του  ’90, αλλάξαμε τον τρόπο σκέψης μας και προχωρήσαμε σε  επαναστατική αυτοκριτική. Αυτή  βασίστηκε σε μια διαφορετική  αποτίμηση του παρελθόντος μας, εφόσον όλα  τα κομμάτια  της επαναστατικής αριστεράς της Τουρκίας συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε μια κοινή ιστορία.  Τότε είπαμε ότι  η μεγάλη δράση χρειάζεται μεγάλες ιδέες, ιδεολογία και φιλοσοφία. Χρειάζεται σκληρές αρχές και ελαστική πολιτική πράξη.  Διαπιστώσαμε ότι η τουρκική αριστερά στο σύνολό της περνούσε  μια πολύπλευρη κρίση που την εμπόδιζε  να αναπαραχθεί. Γι’αυτό  ξεκινήσαμε ανάλυση από την αρχή βάζοντας τις μαρξιστικές αρχές στο τραπέζι. Αναρωτηθήκαμε γατί η μαρξιστική θεωρία δεν μας λύνει τα ερωτήματα  εν σχέσει με τη συγκεκριμένη  κατάσταση στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, και είδαμε ότι έφταιγε η δική μας κατανόηση αυτής της θεωρίας, οπότε της δώσαμε νέα ψυχή, θεωρώντας ότι οι διδασκαλίες του μαρξισμού δεν αποτελούν  θρησκευτικά δόγματα. Ένα ζήτημα που καταλάβαμε όσον αφορά την ανάλυση της κατάστασης στην Τουρκία και το Κουρδιστάν είναι ότι δεν υπάρχει μόνο η εργατική  και η αστική τάξη. Οι εργάτες είναι ταυτόχρονα Αλεβήτες, Σουνίτες, Κούρδοι, Τούρκοι, Αρμένιοι, Άραβες κλπ,  ή μπορεί να είναι γυναίκες, εργάτριες. Με άλλα λόγια, είδαμε ότι η ταξική ταυτότητα  διαπλέκεται με τη θρησκευτική,  την εθνοτική, όπως και αυτή που έχει σχέση με το φύλο.

 

Τότε, τη δεκαετία του ’90,  ξανασυζητήσαμε τη σχέση μας ως τουρκικής αριστεράς με τον κουρδικό αγώνα. Όταν είχε ξεκινήσει τον ένοπλο αγώνα το ΡΚΚ το 1984, τους είχαμε υποστηρίξει ανεπιφύλακτα και είχαμε κάνει κοινούς αγώνες σε όλα τα επίπεδα ως το 1992. Αλλά τότε συνειδητοποιήσαμε ότι η σχέση μας με το ΡΚΚ δεν ήταν θέμα απλής αλληλεγγύης, αλλά έπρεπε να αναβιβαστεί στο επίπεδο του ενιαίου, κοινού αγώνα.   Άλλαξε η άποψή μας για το Κουρδιστάν και το ΡΚΚ. Από τότε και μέχρι τώρα θεωρούμε ότι το ΡΚΚ είναι ο αντιπρόσωπος των Κούρδων και ειδικά των εργαζόμενων Κούρδων και των γυναικών.  Οι σύντροφοί μας ανέβηκαν –σε  μια πρωτόγνωρη κίνηση για την τουρκική αριστερά- στα βουνά του Κουρδιστάν για να πολεμήσουμε μαζί με τους Κούρδους το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας. Μαζί φέραμε τον αγώνα, από το Μποτάν, στα σύνορα με το Ιράκ, ως τη Μαύρη Θάλασσα, μέσα από τα βουνά.

 Πιστεύουμε, έτσι,  ότι τότε βάλαμε τις βάσεις για να ενωθεί το κουρδικό κίνημα και ο αγώνας της εργατικής τάξης της Τουρκίας.

Είναι αναμφισβήτητο  ότι σήμερα η ιδεολογική γραμμή του ΡΚΚ και η οργάνωσή του αποτελεί μια μεγάλη δύναμη στη Μέση Ανατολή. Έχει σοβαρή επιρροή και στα τέσσερα κομμάτια του Κουρδιστάν. Έτσι, όπου υπάρχουν Κούρδοι, υπάρχει και οργάνωση του ΡΚΚ. Αλλά, σε κάθε χώρα όπου δρα το ΡΚΚ, αναζητά συμμάχους λαούς.

Εμείς, ως τουρκική αριστερά, όπως έχει γίνει σαφές από τα προηγούμενα, θεωρούμε ότι η επαναστατική υπόθεση στα καθ’ ημάς είναι άρρηκτα δεμένη με τον κουρδικό αγώνα. Έτσι, για εμάς ήταν απολύτως φυσικό το ότι στηρίξαμε το εγχείρημα της Ροζάβα και σύντροφοί μας πήγαν εκεί για να την προστατέψουν απέναντι στη φρίκη του  ISIS.  Συμμετείχαμε με τους Κούρδους στην περιφρούρηση των συνόρων στο Κομπάνι.

Εκεί, μέσα στον πόλεμο στο Κομπάνι, ιδρύσαμε τις ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις στις 8 Δεκεμβρίου του 2014. Στην ιδρυτική  ανακοίνωση αναφέρεται ότι η ίδρυση αυτή δεν έχει σημασία μόνο στρατιωτική, αλλά και πολιτική και ιστορική. Λέγεται ότι το Κομπάνι είναι το Στάλινγκραντ της Μέσης Ανατολής και γίνεται έκκληση  να φτιαχτούν Διεθνείς Ταξιαρχίες όπως παλιά στη Μαδρίτη.  Η έκκληση αυτή βρήκε  ανταπόκριση και σήμερα υπάρχει εκεί ταξιαρχία με αγωνιστές από όλον τον κόσμο, όπου συμμετέχουν μάλιστα και Έλληνες. 

Οι Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις φτιάχτηκαν από μια οργάνωση που συντάσσεται με την εφημερία «Η αλήθεια της Τουρκίας» και από το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα, όπως και από άλλες οργανώσεις. Οι δύο πρώτες  οργανώσεις ενώθηκαν στην Τουρκία και έχουν πια κοινή  μαθητική  και νεολαιίστικη οργάνωση.  

Είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα του επαναστατικού αγώνα, ενώ θεωρούμε ως βάση του την αυτο-άμυνα των λαών. Με αυτό το σκεπτικό διαμορφώνουμε την  πολιτική δράση μας. Στην εξέγερση του Γκεζί ήμασταν μπροστά. Ήμασταν ιδρυτικό μέλος του Δημοκρατικού Συνεδρίου των Λαών, από όπου αποφασίστηκε να συγκροτηθεί  το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP), η νίκη του οποίου στις πρόσφατες εκλογές δίνει σε όλους μας μεγάλη ελπίδα. Μέσα σε αυτή τη νίκη υπάρχει και η δική μας προσπάθεια, αφού δουλέψαμε ολόψυχα για την αύξηση της δύναμης αυτού του κόμματος.

 

Εμείς, στοχεύοντας στη δημοκρατική λαϊκή επανάσταση στη Μέση Ανατολή, παίρνουμε την ευθύνη για την επανάσταση στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Θα ενώσουμε όλες τις δυνάμεις μας και θα πάρουμε μέρος στο μέτωπο των λαών για να χτίσουμε βήμα το βήμα ελεύθερες χώρες στη Μέση Ανατολή. Απευθύνουμε  ξανά το κάλεσμα των Ενωτικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων για να μεγαλώσει η διεθνής απελευθερωτική δύναμη στη Ροζάβα. Να μην αφήσουμε να περάσει η βαρβαρότητα και το χάος. Να πάρουμε την ειρήνη και την ελευθερία στα χέρια μας. 

Η ενότητα είναι η δύναμή μας και η ελευθερία είναι ο όρκος μας. Θα νικήσει η ενότητα του αγώνα των λαών.

 

Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα και «Αλήθεια της Τουρκίας», Ελλάδα