Με ένα κόκκινο μαντήλι στο κεφάλι για να μη σκονίζονται τα μαλλιά της και τα μάτια κολλημένα στο ΑΚ47 της, δεν έβλεπε ούτως η άλλως πολύ καλά, προσπαθούσε να καθαρίσει την κάννη με λεπτές, ήρεμες κινήσεις. Είχε βάλει ένα σύρμα από αυτά που χρησιμοποιούμε για τα λίπη των ταψιών και το περιέστρεφε, γύρω-γύρω.
Προσηλωμένη στο έργο της πέρασε όλο εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη στο αυτοσχέδιο μαρμάρινο τραπέζι, λαμπιρίζοντας τον φίλο της.
Εγώ κατέβαινα από την κουζίνα και σήκωσε τότε τα μάτια της, με κοίταξε και μου χαμογέλασε πρώτη φορά. Τα μικρά της βήματα την οδήγησαν στο σημείο που όλοι οι σύντροφοι αφήναμε τα όπλα μας μέχρι την σκοπιά ή μέχρι τον ύπνο. Μπήκαμε μαζί στο σαλόνι.
Δεν ήξερε αγγλικά, ούτε εγώ τούρκικα. Έμαθα το κωδικό της όνομα. Το δικό μου το είχε μάθει ήδη. Ήμουν εξ'άλλου ο νέος. Μου έδωσε να καταλάβω πως είχε έρθει κάποτε στην Ελλάδα και της είχε αρέσει. Αργότερα θα καταλάβαινα πως δεν είχε έρθει ποτέ, ήθελε απλά να την επισκεφτεί κάποια μέρα.
Προσπαθούσα να μάθω τούρκικα και για να συνεννοούμαστε καλύτερα μου ζήτησε να της γράψω κάποιες λέξεις στα ελληνικά. Έτσι κι έγινε. Σύντομα τις έμαθε όλες.
Έκανα λίγους μήνες να τη δω. Μεταφέρθηκα στη μονάδα άμεσης επέμβασης κι ύστερα στην απελευθέρωση του υδροηλεκτρικού φράγματος της πόλης Σρίνα. Ακολούθησε το διεθνές ταμπούρι αργότερα, στο μέτωπο της πόλης Σιλούκ προς τη Ράκκα, όπου τυχαία την είδα, όταν ήρθε η ώρα εκείνη να επιστρέψει στη βάση να ξεκουραστεί και ήμουν εγώ που θα την άλλαζα.
Το Φλεβάρη του 2016, στην επιχείρηση απελευθέρωσης της Σεντάντι βρισκόμαστε στην ίδια μονάδα. Επιβαίνουμε σε ένα αυτοκίνητο, και ενώ το οδηγούσα και δεχτήκαμε καταιγισμό πυρών, με αίματα μιας άλλης συντρόφισσας πάνω της στάθηκε σαν βράχος και χωρίς να χάσει στιγμή της ψυχραιμία της καλύφθηκε πίσω από αυτό, καταδεικνύοντας στους υπόλοιπους που να καλυφθούμε.
Από τότε θα την έβλεπα πολύ λίγο. Εκείνο όμως το καχεκτικό κορίτσι είχε ήδη μπει στην καρδιά μου. Είχε συγκλονίσει την ύπαρξή μου. Η βαθιά της φωνή, παρά τα λίγα κιλά της, εκείνη η ηγετική παρουσία, παρόλο που ήταν μιρκοσκοπική και η πυγμή που έδειχνε στα καθημερινά ζητήματα αλλά και οι φλογεροί πολιτικοί της λόγοι, την κατέστησαν ως το άτομο που έμεινε πιο έντονα από οποιονδήποτε άλλο, χαραγμένο στο μυαλό μου.
Την αγκάλιασα τελευταία φορά την τελευταία μέρα πριν επιστρέψω στην Ελλάδα, την Άνοιξη του 2016. Μου έκανε δώρο για να τη θυμάμαι ένα περικάρπιο που είχε φτιάξει από χοντρή κλωστή στο αγαπημένο της, γαλάζιο χρώμα.
Η Ιντίλ δολοφονήθηκε από την εμπροσθοφυλακή του Ερντογάν στη Συρία. Από τους συμμορίτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA). Δολοφονήθηκε από τις επεκτατικές διαθέσεις του τούρκικου κράτους, την ώρα μιας επιχείρησης ενάντια στους καταπιεστές. Αίμα για το αίμα!
Το ομορφότερο παράδειγμα ανθρώπου, μια παθιασμένη φεμινίστρια, μια φλογερή επαναστάτρια. Αυτή ήταν η Ιντίλ. Η κιουτσούκ καντέν, μπουγιούκ καφά..
Θα σε θυμάμαι, θα μιλάω για σένα και θα παραδειγματίζομαι. Σε ευχαριστώ για όλα.
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΘΑΝΑΤΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου