Πορευόμαστε κυρίως με τις εμπειρίες μας, παρά με την μεταφορά της μνήμης. Μια μακρινή μνήμη, μια μεταφορά μιας εμπειρίας από ένα άλλο πρόσωπο, εκλαμβάνεται ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής, που ορίζουν λίγο-πολύ, ήδη βασικά διαμορφωμένα φίλτρα της αυτοματοποιημένης αντίληψής μας, που με τη σειρά τους διαμορφώνονται ως προς τις λεπτομέρειες (συνεχώς) βάσει της ηθικής, της ιδεολογίας κλπ
Όταν ακούμε για το Άουσβιτς, το θεωρούμε αποκρουστικό. Δεν αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα που έχουν συμβεί εκεί. Τα καταδικάζουμε, ανάλογα με το τι έχουμε ακούσει. Όσοι όμως έχουν βρεθεί εκεί, τώρα που χαρακτηρίζεται μνημείο, έχουν άλλα πράγματα να μεταφέρουν. Όσων οι γονείς τους πέρασαν από το στρατόπεδο διαφορετικά πράγματα, και τελείως διαφορετικές εμπειρίες, ως προς την ποσότητα, την γλαφυρότητα στην περιγραφή κ.α, άνθρωποι που πέρασαν από εκεί. Υπάρχουν και κάποιοι που έχουν γαλουχηθεί διαφορετικά, ζητούν νέα Άουσβιτς. Πόσο θα άντεχαν την πραγματικότητα αν η μνήμη μεταφερόταν, στο βαθμό του δυνατού, αυτούσια;
Στην Ελλάδα, στο σήμερα, η εικόνα αυτή αντικατοπτρίζεται στα "hot" ζητήματα της οικονομίας, της μετανάστευσης, της προσφυγιάς, της εξωτερικής πολιτικής, του πολέμου.
Μια αλαφροΐσκιωτη αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων ή καταλυτικών καταστάσεων, που καθρεφτίζονται στις υποκειμενικές εμπειρίες του εκάστοτε κριτή. Οι δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης και η παραμονή στη χαμηλόμισθη δουλειά, λογίζονται ίσα με την παραμονή στον τόπο γέννησης ενός άλλου ανθρώπου, ενώ εκεί γίνεται πόλεμος. Ενώ δεν υπάρχουν βασικές ανάγκες να εκπληρωθούν, όπως αυτές της τροφής και της στέγασης ισοσκελίζεται με την παραμονή σε μια κατάσταση, επιλέγοντας το να φιλτράρει τις μνήμες των παππούδων από τις ναζιστικές ορδές, τους απλωμένους στους δρόμου σαν χαλιά, νεκρούς από την πείνα κ.α.
Ισοσκελίζεται η εξαθλίωση με την ανικανότητα για 3ο καφέ τη βδομάδα. Το πέρασμα από θάλασσες, όρη - εάν είναι πετυχημένο, με την εισαγωγή νέων εθίμων και ηθών. Η προσφυγιά με το κοινό έγκλημα. Ο πόλεμος με κάποιον βλαπτικό οργανισμό ως ηρωισμός.
Δίνεται δυστυχώς λίγες φορές η ευκαιρία να αντιληφθούμε όμως την πραγματικότητα όσων λέμε και υποστηρίζουμε. Να βιώσουμε μια συνθήκη, αν όχι εμπειρικά και πάλι, τουλάχιστον εντονότερα.
Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι είδαμε το βίντεο της έκρηξης στη Βηρυτό. Μέσα σε λίγα λεπτά, ένα ολόκληρο λιμάνι έγινε ένα με τη γη. Δημιουργήθηκε κρατήρας 75 μέτρων στο σημείο της έκρηξης. Τουλάχιστον 135 συνάνθρωποί μας, νεκροί ως τώρα, χιλιάδες τραυματισμένοι, πολλοί από αυτούς δεν θα επιβιώσουν, άλλοι θα ακρωτηριαστούν. Καταστροφή υποδομών, αμέτρητων κατοικιών. Άνθρωποι από την αξιοπρέπεια, βρίσκονται στη θέση του ρακοσυλλέκτη που ψάχνει τα σκουπίδια κάτω απο το σπίτι μας.
Ο Λίβανος βρίσκεται σε μια ημιεμπόλεμη κατάσταση. Σε κατάσταση μόνιμου συναγερμού, που όπως και η Ελλάδα, με διαφορετικές συμμαχίες βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος της γεωπολιτικής, ασταμάτητα ανακατευόμενης, τράπουλας. Ο Λίβανος βρίσκεται επίσης, σε μια οικονομική κατάσταση παρόμοια με αυτή της Ελλάδας, και ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της, ένας οικονομικός πνεύμονάς της καταστρέφεται από μια βόμβα, μόλις το 1/4 της ισχύς, της ατομικής βόμβας που ρίχτηκε στο Ναγκασάκι. Χωρίς τα "μπόνους" της ραδιενέργειας και του τρόμου του άγνωστου.
Αναρωτιέμαι, έχοντας ζήσει τον πόλεμο της Συρίας ο ίδιος, πόσο εύκολο θα ήταν, ανάμεσα σε εκείνες τις εργοστασιακές μονάδες ή τεράστιες αποθήκες γύρω από το λιμάνι να δίναμε μια μάχη με τους τζιχαντιστές με τον ελαφρύ μας οπλισμό και ξαφνικά να ήμασταν σκόνη γιατί θα μας είχε βομβαρδίσει ένα αερομαχητικό; Πόσες φορές το ζήσαμε, στεκόμενοι τυχεροί από τα αντίστοιχα Τούρκικα ή Αμερικανικά στο Ιράκ.
Η έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού, μπορεί να γίνει παράδειγμα, ένα ζωντανό και πιο άμεσο να αντιληφθούμε, πως καμία σύρραξη με τους Τούρκους δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα και να βγαίναμε νικητές. Πως μια στιγμή νίκης μπορεί να μετατραπεί σε οδυνηρή ήττα με τη ρίψη μερικών ατομικών βομβών - απο τις δεκάδες χιλιάδες κεφαλές που υπάρχουν παγκόσμια μοιρασμένες σε χώρες σύμμαχες στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στην Τουρκία. Κανένα οπλικό σύστημα δε θα διασφαλίσει την ακεραιότητά μας, απλά θα δώσει στον πόλεμο μια μορφή "blitzkrieg".
Να αρπάζουμε και να συλλογιζόμαστε τα ερεθίσματα που μας δίνονται, ακόμα και σε τέτοιες δύστυχες περιπτώσεις, για να φτάσουμε στο ένα και μόνο αδιαίρετο συμπέρασμα, πως ο μόνος δρόμος για την ευημερία του κάθε λαού του πλανήτη μας, απαιτεί το παράλληλο βάδισμα με τα αδέρφια μας από όλο τον κόσμο και όχι η φαινομενική νίκη που θα φέρει, ένα αμφισβητούμενο - ως προς την έκβαση, ποδοπάτημα των σωμάτων τους.
Για να μην χάσουμε και τη μνήμη αυτή, για να μην διαστρεβλωθεί η ιστορία, για το προς το τι ζούμε ή και προς το τι όμορφο δεν θα ζήσουμε ποτέ - για τους πιο ρομαντικούς, στο επίκεντρο πρέπει να μπει ο άνθρωπος, όχι το κέρδος.
Ο δρόμος μας, είναι της Ειρήνης και της άρνησης συμμετοχής σε οποιοδήποτε επεκτατικό, ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Να μην γυρίσουμε όπλο σε οποιονδήποτε άλλον λαό, πέραν των υπεύθυνων της μιζέριας όλων μας.