Την τρίτη μέρα των βίαιων πυρκαγιών που σάρωσαν την Αττική σε ανατολή και δύση,
ο αριθμός των νεκρών συνανθρώπων μας έχει ξεπεράσει το 80 και φαίνεται πως οι
100 και πλέον αγνοούμενοι, είναι απανθρακωμένοι που περιμένουν αναγνώριση.
Συνάνθρωποί μας πέθαναν από τις αναθυμιάσεις, άλλοι κάηκαν ζωντανοί, κάποιοι πήδηξαν από γκρεμούς και κάποιοι θα μείνουν για πάντα «αγνοούμενοι». Συγκινητικές ιστορίες πόνου και αυτοθυσίας που την εποχή του αδηφάγου καπιταλισμού της «σημαίας της ευκαιρίας», μυρίζει χρήμα.
Δεν είναι βέβαια πρωτόγνωρα γεγονότα. Παραδείγματα από την ελληνική πραγματικότητα έχουμε δει και στο παρελθόν. Τον Σταμάτη Μαλέλη στην υπόθεση Σορίν Ματέι, την οικογένεια Βαρδινογιάννη τους πρώτους καιρούς της «οικονομικής ύφεσης» μέσω των Μ.Μ.Ε. τους, την οικογένεια Λάτση στις μαζικές δολοφονίες εργατών στα ΕΛ.ΠΕ κ.α.
Όσο μεγαλύτερη όμως η τραγωδία, τόσο μεγαλύτερη η οργή του λαού, τόσο πιο πολύ συσσωρευμένες και δυνατές να επιτύχουν οι ευκαιρίες διαφήμισης, πολιτικού καιροσκοπισμού και κοινωνικής παρέμβασης με ανάδειξη των πιο αντιδραστικών και μνησίκακων περιθωριακών ηττημένων στοιχείων της εκάστοτε πλευράς.
Κάποιος κύριος ονόματι Γιώργος και υπεύθυνος κάποιου πόστου των ΙΕΚ ΑΚΜΗ μιλώντας σήμερα στον REAL FM 97.8 μας έδωσε να καταλάβουμε πως θα υποστηρίξουν.. με σπουδές τα παιδιά όσων επλήγησαν από τις φωτιές. Όσους είχαν θύματα στην οικογένειά τους, όσους τραυματίστηκαν ή έχασαν τα σπίτια τους. Ποια είναι πραγματικά η ανάγκη αυτών των δηλώσεων, τι χρησιμότητα έχουν για να αποσβεστούν οι φωτιές ή να βοηθηθεί πρακτικά ο πληγήσαντας λαός της περιοχής, αν όχι τη διαφήμιση; Και γιατί 3 ώρες αργότερα οι συγκεκριμένες δακρύβρεχτες δηλώσεις παίχτηκαν ξανά σε λούπα;
Ο κ. Μητσοτάκης φρόντισε να διευκρινήσει πως δεν θα κάνει πολιτική για την απόδοση των ευθυνών, αλλά προέχει να στηριχθούν οι πληγήσαντες. Κι όμως, έκανε πολιτική πάνω στον πόνο και στα πτώματα με την τέταρτη κιόλας λέξη που ξεστόμισε.
Με τελευταία, και με ίδια βαριά πέτρα στην πλάτη του, ο κύριος πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, λέει πως η φωτιά είναι μια ασύμμετρη απειλή και πως πιθανότατα ότι συμβαίνει, συμβαίνει για να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση. Βλέποντας τη θέση του σε αυτή του Κ. Καραμανλή όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, λέγοντας κι αυτός πως δε θα κάνει πολιτική και οι ευθύνες θα αποδοθούν αργότερα, κάνει πολιτική με το γάντι, μιμούμενος τον Μητσοτάκη.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είτε είναι ραδιόφωνα, είτε εφημερίδες, είτε τα κανάλια αλλά και άλλα πολλά, προσπαθούν να κατευθύνουν την κοινή γνώμη περίτεχνα. Ποια καλύτερη ευκαιρία θα βρισκόταν εξ’άλλου το να ψιθυρίσεις στο αφτί του οργισμένου, αυτού που είναι τυφλός από τον πόνο και προσφέρει άδολα τα χέρια του για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο;
Φωνάζουμε για τα δάση, φωνάζουμε για τα ΧΥΤΑ, φωνάζουμε για τη μεγέθυνση της κρατικής μηχανής και την αυτοτελή εξουσία της. Φωνάζουμε για το νερό, για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, φωνάζουμε για την φτώχεια, την εργασιακή εξαθλίωση. Φωνάζουμε για το ΝΑΤΟ, τα χρήματα που δίνονται σε πολέμους αντί σε υποδομές ενάντια σε πυρκαγιές και πλημμύρες, φωνάζουμε για τον μαζικό δολοφόνο καπιταλισμό, και θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε μέχρι να μας ακούσει όλος ο λαός.
Ως τότε, θα γκρεμίζουμε «σημαίες ευκαιρίας» και θα φωνάζουμε ακόμη πιο δυνατά.
Συνάνθρωποί μας πέθαναν από τις αναθυμιάσεις, άλλοι κάηκαν ζωντανοί, κάποιοι πήδηξαν από γκρεμούς και κάποιοι θα μείνουν για πάντα «αγνοούμενοι». Συγκινητικές ιστορίες πόνου και αυτοθυσίας που την εποχή του αδηφάγου καπιταλισμού της «σημαίας της ευκαιρίας», μυρίζει χρήμα.
Δεν είναι βέβαια πρωτόγνωρα γεγονότα. Παραδείγματα από την ελληνική πραγματικότητα έχουμε δει και στο παρελθόν. Τον Σταμάτη Μαλέλη στην υπόθεση Σορίν Ματέι, την οικογένεια Βαρδινογιάννη τους πρώτους καιρούς της «οικονομικής ύφεσης» μέσω των Μ.Μ.Ε. τους, την οικογένεια Λάτση στις μαζικές δολοφονίες εργατών στα ΕΛ.ΠΕ κ.α.
Όσο μεγαλύτερη όμως η τραγωδία, τόσο μεγαλύτερη η οργή του λαού, τόσο πιο πολύ συσσωρευμένες και δυνατές να επιτύχουν οι ευκαιρίες διαφήμισης, πολιτικού καιροσκοπισμού και κοινωνικής παρέμβασης με ανάδειξη των πιο αντιδραστικών και μνησίκακων περιθωριακών ηττημένων στοιχείων της εκάστοτε πλευράς.
Κάποιος κύριος ονόματι Γιώργος και υπεύθυνος κάποιου πόστου των ΙΕΚ ΑΚΜΗ μιλώντας σήμερα στον REAL FM 97.8 μας έδωσε να καταλάβουμε πως θα υποστηρίξουν.. με σπουδές τα παιδιά όσων επλήγησαν από τις φωτιές. Όσους είχαν θύματα στην οικογένειά τους, όσους τραυματίστηκαν ή έχασαν τα σπίτια τους. Ποια είναι πραγματικά η ανάγκη αυτών των δηλώσεων, τι χρησιμότητα έχουν για να αποσβεστούν οι φωτιές ή να βοηθηθεί πρακτικά ο πληγήσαντας λαός της περιοχής, αν όχι τη διαφήμιση; Και γιατί 3 ώρες αργότερα οι συγκεκριμένες δακρύβρεχτες δηλώσεις παίχτηκαν ξανά σε λούπα;
Ο κ. Μητσοτάκης φρόντισε να διευκρινήσει πως δεν θα κάνει πολιτική για την απόδοση των ευθυνών, αλλά προέχει να στηριχθούν οι πληγήσαντες. Κι όμως, έκανε πολιτική πάνω στον πόνο και στα πτώματα με την τέταρτη κιόλας λέξη που ξεστόμισε.
Με τελευταία, και με ίδια βαριά πέτρα στην πλάτη του, ο κύριος πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, λέει πως η φωτιά είναι μια ασύμμετρη απειλή και πως πιθανότατα ότι συμβαίνει, συμβαίνει για να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση. Βλέποντας τη θέση του σε αυτή του Κ. Καραμανλή όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, λέγοντας κι αυτός πως δε θα κάνει πολιτική και οι ευθύνες θα αποδοθούν αργότερα, κάνει πολιτική με το γάντι, μιμούμενος τον Μητσοτάκη.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είτε είναι ραδιόφωνα, είτε εφημερίδες, είτε τα κανάλια αλλά και άλλα πολλά, προσπαθούν να κατευθύνουν την κοινή γνώμη περίτεχνα. Ποια καλύτερη ευκαιρία θα βρισκόταν εξ’άλλου το να ψιθυρίσεις στο αφτί του οργισμένου, αυτού που είναι τυφλός από τον πόνο και προσφέρει άδολα τα χέρια του για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο;
Φωνάζουμε για τα δάση, φωνάζουμε για τα ΧΥΤΑ, φωνάζουμε για τη μεγέθυνση της κρατικής μηχανής και την αυτοτελή εξουσία της. Φωνάζουμε για το νερό, για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, φωνάζουμε για την φτώχεια, την εργασιακή εξαθλίωση. Φωνάζουμε για το ΝΑΤΟ, τα χρήματα που δίνονται σε πολέμους αντί σε υποδομές ενάντια σε πυρκαγιές και πλημμύρες, φωνάζουμε για τον μαζικό δολοφόνο καπιταλισμό, και θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε μέχρι να μας ακούσει όλος ο λαός.
Ως τότε, θα γκρεμίζουμε «σημαίες ευκαιρίας» και θα φωνάζουμε ακόμη πιο δυνατά.