Αυτή την περίοδο είμαι με το Διεθνές Απελευθερωτικό Ταμπούρι στη Ράκκα. Φυλάμε πύλες της πόλης στα ΝΑ. Έχουμε καλά λοτζίστικς. Μας φέρνουν κρέμα σοκολάτας, κάποιες φορές pepsi ή fresso cola. Με τις απαλλοτριώσεις στην πόλη έχουμε και πολύ οπλισμό που σε μια δύσκολη κατάσταση θα μας καθιστούσε νικητές της οποιαδήποτε μάχης αρκεί να πυροβολούσαμε μέχρι να σπάγαμε σίδερα με τις σφαίρες. Επίσης έχουμε ρεύμα τις περισσότερες ώρες της ημέρας και το μαζούτ είναι πάντα αρκετό ώστε να έχουμε τα μαγκάλια αναμένα όλη μέρα. Ευχάριστες συζητήσεις με συντρόφους από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι τον Καναδά και από τη Χιλή και τη Ρωσία. Μαθαίνω για τις συνήθειές τους, μαθαίνω για τα αγωνιστικά κινήματα εκεί, διευρύνουμε τους πολιτικούς ορίζοντές μας και τις γνώσεις μας. Η σκοπιά είναι μόλις μια ώρα τη νύχτα, και οι δουλειές που είναι να γίνουν λίγες, άρα η κούραση, ελάχιστη. Μένουμε σε μικρά διαμερίσματα και αυτό κάνει τις δουλειές καθαριότητας μοιραζόμενες μεταξύ μας να τελειώνουν σύντομα. Απέναντι από αυτά τα διαμερίσματα, είναι ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Σήμερα ήρθε το φορτηγό με το νερό, και όσο γεμίζαμε τις δεξαμενές με το Κολ, ακούσαμε μια δυνατή έκρηξη. Άλλη μια νάρκη έσκασε. Ποιος θα ήταν ο άτυχος αυτή τη φορά; Μήπως ήταν περισσότεροι; Και τι αφήναν πίσω τους;
Το αγροτικό με την κόκκινη σειρήνα με την ιδιότητα ασθενοφόρου, έφτασε στο νοσοκομείο. Δυο κοπέλες γύρω στα 25 από τα σώματα προστασίας γυναικών (YPJ) πήγαν να δουν τι συνέβη. Εγώ έβλεπα από το παράθυρο της κουζίνας, τσίμπαγα στη ζούλα λίγη bifarella εκείνη την ώρα. Ξαφνικά άρχισαν να φωνάζουν, σε λίγο ωρύονταν κλαίγοντας. Η μία προσπαθούσε να μπει στο κεκαλυμένο πίσω μέρος του αγροτικού-ασθενοφόρου, όμως άλλες συντρόφισσες που είχαν μόλις φτάσει την τραβάγανε πίσω. Η άλλη ξάπλωσε στις ρόδες.
Ο νεκρός ήταν ένας διοικητής του YPG. Είχε πάει με άλλους δυο και απενεργοποιούσαν νάρκες στο κέντρο της πόλης. Η μια έσκασε. Μαρτύρησε!
Είχαν περάσει όλη την επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκκα δίπλα-δίπλα. Πλέον ο διοικητής ήταν μια μαύρη άμορφη μάζα που δύσκολα καταλάβαινες αν πρόκειται για ανθρωπο.
Το ανέφερα στο διοικητή μου μήπως και τον γνώριζε. Τελικά τον γνώριζα και γω. Λίγες μέρες πριν είχαμε φάει μαζί στη νόκτα μας.
Στις 10 το βράδυ είχα την μονόωρη σκοπιά μου. Άλλαζα τον διοικητή μου εκείνη την ώρα στη ταράτσα. Είχαν εμφανιστεί μόλις, δυο βανάκια με περίπου 10 ανθρώπους ντυμένους στα πολιτικά. Τον ρώτησα τι είναι και μπαίνουν στο στρατιωτικό νοσοκομείο, και μου είπε πως πιθανότατα ψάχνουν τους ανθρώπου τους. 25 λεπτά πριν είχε συμβεί άλλη μια έκρηξη.
Το ίδιο σκηνικό. Οι άντρες γονάτιζαν, οι γυναίκες φώναζαν, χτυπούσαν με γροθιές τα στήθη τους και το κεφάλι τους με μανία στα αναχώματα γύρω από το συγκρότημα των διαμερισμάτων που μένουμε.
Ήταν όλοι συγγενείς των νεκρών YPGέδων της πρώτης έκρηξης. 3 στον αριθμό.
Το Κολ μου, ένας βορειοευρωπαίος σύντροφος, ανέβηκε και αυτός στην ταράτσα όταν άκουσε τις φωνές. Ήμασταν πλέον οι δυο μας μόνο. Κάτω, κάποιες συντρόφισσες από το YPJ προσπαθούσαν να κρατήσουν τις μητέρες και τις γυναίκες των αντρών από το να χτυπούν το κεφάλι τους στα αναχώματα. Μια γυναίκα λιποθυμάει. Τη μεταφέρουν σηκωτή στο νοσοκομείο.
Βλέποντας το σκηνικό, το Κολ μου είχε σχεδόν λυγίσει. Παραμίλαγε.
Ένιωσα εκείνη τη στιγμή, πρώτη φορά, ότι ήξερα τι αισθανόταν ακριβώς ένας άνθρωπος δίπλα μου. Ήξερα γιατί νιώθαμε το ίδιο. Ο πόνος της εικόνας που βλέπαμε και κυρίως των κραυγών που ακούγαμε ξεκινούσε από τον οισοφάγο και απλωνόταν στο στήθος σε διακλαδώσεις, σαν αστραπή. Ο πόνος έχει γεύση, έχει μεταλική, πικρή γεύση. Ο πραγματικός πόνος. Τον νιώθεις στο στόμα σου, στα πλευρά σου, στα πνευμόνια σου. Βαραίνει την καρδιά σου, την κάνει ασήκωτη, καίει το στήθος σου. Πόσο άραγε πόναγαν οι συγγενείς τους; Και πάλι ξέρω, γιατί κάποτε έχασα και γω ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, μεταξύ άλλων. Αυτοκτόνησε για να μην αιχμαλωτιστεί. Αλλά αυτό δεν μπορώ να το περιγάψω με γράμματα.
Το αγροτικό με την κόκκινη σειρήνα με την ιδιότητα ασθενοφόρου, έφτασε στο νοσοκομείο. Δυο κοπέλες γύρω στα 25 από τα σώματα προστασίας γυναικών (YPJ) πήγαν να δουν τι συνέβη. Εγώ έβλεπα από το παράθυρο της κουζίνας, τσίμπαγα στη ζούλα λίγη bifarella εκείνη την ώρα. Ξαφνικά άρχισαν να φωνάζουν, σε λίγο ωρύονταν κλαίγοντας. Η μία προσπαθούσε να μπει στο κεκαλυμένο πίσω μέρος του αγροτικού-ασθενοφόρου, όμως άλλες συντρόφισσες που είχαν μόλις φτάσει την τραβάγανε πίσω. Η άλλη ξάπλωσε στις ρόδες.
Ο νεκρός ήταν ένας διοικητής του YPG. Είχε πάει με άλλους δυο και απενεργοποιούσαν νάρκες στο κέντρο της πόλης. Η μια έσκασε. Μαρτύρησε!
Είχαν περάσει όλη την επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκκα δίπλα-δίπλα. Πλέον ο διοικητής ήταν μια μαύρη άμορφη μάζα που δύσκολα καταλάβαινες αν πρόκειται για ανθρωπο.
Το ανέφερα στο διοικητή μου μήπως και τον γνώριζε. Τελικά τον γνώριζα και γω. Λίγες μέρες πριν είχαμε φάει μαζί στη νόκτα μας.
Στις 10 το βράδυ είχα την μονόωρη σκοπιά μου. Άλλαζα τον διοικητή μου εκείνη την ώρα στη ταράτσα. Είχαν εμφανιστεί μόλις, δυο βανάκια με περίπου 10 ανθρώπους ντυμένους στα πολιτικά. Τον ρώτησα τι είναι και μπαίνουν στο στρατιωτικό νοσοκομείο, και μου είπε πως πιθανότατα ψάχνουν τους ανθρώπου τους. 25 λεπτά πριν είχε συμβεί άλλη μια έκρηξη.
Το ίδιο σκηνικό. Οι άντρες γονάτιζαν, οι γυναίκες φώναζαν, χτυπούσαν με γροθιές τα στήθη τους και το κεφάλι τους με μανία στα αναχώματα γύρω από το συγκρότημα των διαμερισμάτων που μένουμε.
Ήταν όλοι συγγενείς των νεκρών YPGέδων της πρώτης έκρηξης. 3 στον αριθμό.
Το Κολ μου, ένας βορειοευρωπαίος σύντροφος, ανέβηκε και αυτός στην ταράτσα όταν άκουσε τις φωνές. Ήμασταν πλέον οι δυο μας μόνο. Κάτω, κάποιες συντρόφισσες από το YPJ προσπαθούσαν να κρατήσουν τις μητέρες και τις γυναίκες των αντρών από το να χτυπούν το κεφάλι τους στα αναχώματα. Μια γυναίκα λιποθυμάει. Τη μεταφέρουν σηκωτή στο νοσοκομείο.
Βλέποντας το σκηνικό, το Κολ μου είχε σχεδόν λυγίσει. Παραμίλαγε.
Ένιωσα εκείνη τη στιγμή, πρώτη φορά, ότι ήξερα τι αισθανόταν ακριβώς ένας άνθρωπος δίπλα μου. Ήξερα γιατί νιώθαμε το ίδιο. Ο πόνος της εικόνας που βλέπαμε και κυρίως των κραυγών που ακούγαμε ξεκινούσε από τον οισοφάγο και απλωνόταν στο στήθος σε διακλαδώσεις, σαν αστραπή. Ο πόνος έχει γεύση, έχει μεταλική, πικρή γεύση. Ο πραγματικός πόνος. Τον νιώθεις στο στόμα σου, στα πλευρά σου, στα πνευμόνια σου. Βαραίνει την καρδιά σου, την κάνει ασήκωτη, καίει το στήθος σου. Πόσο άραγε πόναγαν οι συγγενείς τους; Και πάλι ξέρω, γιατί κάποτε έχασα και γω ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, μεταξύ άλλων. Αυτοκτόνησε για να μην αιχμαλωτιστεί. Αλλά αυτό δεν μπορώ να το περιγάψω με γράμματα.
Οι συγγενείς, υποβοηθώντας ο ένας τον άλλον, μπήκαν στα βανάκια και έφυγαν. Όσο πήγαιναν ακόμα, άκουγες τις κραυγές τους. Πνιχτές πια, χάνονταν και μοιράζονταν στα συντρίμμια της πόλης. Τα πιτσιρίκια στο σημείο ελέγχου κατέβασαν τα καλάσνικοφ και κάθισαν προσοχή. Τα βανάκια έφυγαν.
Λίγες ώρες νωρίτερα, όταν γεμίζαμε τις δεξαμενές με νερό το Κολ μου με είχε ρωτήσει αν νιώθω πως προσφέρουμε ό,τι μπορούμε στη Ράκκα και τους ανθρώπους της. Του απάντησα άμεσα-απερίσκεπτα πως, ναι, προσφέρουμε ό,τι μπορούμε.
Με την εικόνα που παρακολουθούσα όμως για σχεδόν μια ώρα, ήμουν πλέον σίγουρος πως όχι. Ο πόλεμος είναι κατάρα και πρέπει να τελειώσει. Θα κάνουμε περισσότερα απ'ό,τι μπορούμε για να τελειώσουμε όσο πιο σύντομα αυτόν, και να χτίσουμε τα αναχώματα ενάντια στον επόμενο.
Μας πυροβόλησαν από ανατολικά. Ήταν 3 ή 4 σφαίρες καλάσνικοφ. Σφύριξαν δίπλα στα κεφάλια μας. Η μονόωρη σκοπιά μου τελείωσε.
Τώρα που γράφω είναι περασμένες 12. Πλέον 6η Δεκέμβρη. Μια μέρα με ήρωες που μαρτύρησαν, άφησε τη θέση της σε μια άλλη, που ένας πιτσιρίκος στη Ελλάδα πριν 9 χρόνια, δολοφονήθηκε. Αύριο, ο κύριος ηθικός αυτουργός, Προκόπης Παυλόπουλος, θα υποδεχθεί αυτόν που εξόπλισε με τα υλικά που σκότωσαν τους 3 μαχητές εδώ, Ρ.Τ. Ερντογάν.
<< Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.>>
Ιν'τικάμ!