Έγκελς: Η ανισότητα των δύο φύλων ως αποτέλεσμα της οικονομικής καταπίεσης της γυναίκας

" [...] Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα σχετικά με τη νομική ισοτιμία του άντρα και της γυναίκας στο γάμο. Η νομική ανισότητα των δυο, που την κληρονομήσαμε από προηγούμενες κοινωνικές καταστάσεις, δεν είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα της οικονομικής καταπίεσης της γυναίκας. Στο παλιό κομμουνιστικό νοικοκυριό, που περιλάμβανε πολλά αντρόγυνα και τα παιδιά τους, η διεύθυνση του νοικοκυριού, που είχε ανατεθεί στις γυναίκες, ήταν εξίσου δημόσιο, κοινωνικά αναγκαίο λειτούργημα όπως και η εξεύρεση μέσων διατροφής από τους άντρες.



Με την πατριαρχική οικογένεια, και ακόμα περισσότερο με τη μονογαμική ξεχωριστή οικογένεια, άλλαξαν τα πράγματα. Η διεύθυνση του νοικοκυριού έχασε το δημόσιο χαρακτήρα της. Έπαψε να ενδιαφέρει την κοινωνία. Έγινε ιδιωτική υπηρεσία. Η γυναίκα, παραμερισμένη από τη συμμετοχή στην κοινωνική παραγωγή, έγινε η πρώτη υπηρέτρια. Μονάχα η μεγάλη βιομηχανία της εποχής μας της άνοιξε ξανά το δρόμο προς την κοινωνική παραγωγή και πάλι μόνο στην προλετάρισσα. Ωστόσο, όσο είναι υποχρεωμένη να εκπληρώνει τα καθήκοντα της στην ιδιωτική υπηρεσία της οικογένειας, παραμένει αποκλεισμένη από την κοινωνική παραγωγή και δεν μπορεί να κερδίζει τίποτα. Αν θέλει να πάρει μέρος στην κοινωνική εργασία και να βγάλει το ψωμί της ανεξάρτητα, δεν είναι σε θέση να εκπληρώνει τα οικογενειακά της καθήκοντα. Κι όπως στο εργοστάσιο, το ίδιο συμβαίνει στη γυναίκα σε όλους τους κλάδους εργασίας ως την ιατρική και τη δικηγορική.



Η σύγχρονη ξεχωριστή οικογένεια είναι θεμελιωμένη πάνω στην ανοιχτή ή καλυμμένη σπιτική σκλαβιά της γυναίκας, και η σύγχρονη κοινωνία είναι μια μάζα που τα μόρια της αποτελούνται μονάχα από μεμονωμένες οικογένειες. Ο άντρας, στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, πρέπει σήμερα να είναι ο βιοπαλαιστής, ο τροφοδότης της οικογένειας, τουλάχιστον στις ιδιοκτήτριες τάξεις, και αυτό του δίνει μια κυριαρχική θέση, που δεν έχει ανάγκη από κανένα έκτακτο νομικό προνόμιο. Μέσα στην οικογένεια, ο άντρας είναι ο αστός, η γυναίκα εκπροσωπεί το προλεταριάτο.


Στο βιομηχανικό κόσμο, ωστόσο, ο ειδικός χαρακτήρας της οικονομικής καταπίεσης που βαραίνει πάνω στο προλεταριάτο φαίνεται σ' όλη του την οξύτητα, μόνο αφού παραμεριστούν όλα τα νομικά ειδικά προνόμια της τάξης των καπιταλιστών και αποκατασταθεί η πλήρης νομική ισοτιμία των δυο τάξεων. Η δημοκρατία δεν αναιρεί την αντίθεση των δυο τάξεων, αντίθετα, προσφέρει ίσα-ίσα το έδαφος όπου με την πάλη λύνεται η αντίθεση αυτή. Το ίδιο επίσης θα φωτιστούν πέρα για πέρα ο ιδιόμορφος χαρακτήρας της κυριαρχίας του άντρα πάνω στη γυναίκα στη σύγχρονη οικογένεια και η ανάγκη, καθώς και ο τρόπος, της δημιουργίας μιας πραγματικής κοινωνικής ισοτιμίας και των δυο, μόλις θα είναι και οι δυο νομικά εντελώς ισότιμοι. Θα φανεί τότε ότι η απελευθέρωση της γυναίκας έχει για πρώτη προϋπόθεση την επανεισαγωγή ολόκληρου του γυναικείου φύλου στην κοινωνική εργασία και ότι αυτό πάλι απαιτεί να πάψει η ξεχωριστή οικογένεια να είναι οικονομική μονάδα της κοινωνίας.



Έχουμε επομένως τρεις κύριες μορφές του γάμου, που σε γενικές γραμμές αντιστοιχούν στα τρία κύρια στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης. Για την άγρια κατάσταση τον ομαδικό γάμο, για τη βαρβαρότητα το ζευγαρωτό γάμο, για τον πολιτισμό τη μονογαμία, συμπληρωμένη με τη μοιχεία και την πορνεία. Ανάμεσα στο ζευγαρωτό γάμο και τη μονογαμία μπαίνει, στην ανώτερη βαθμίδα της βαρβαρότητας, η κυριαρχία των αντρών πάνω στις δούλες και η πολυγαμία. [...]"

 

Ροζάβα: τόσο μακριά, τόσο κοντά

Αναδημοσίευση από την "Εφημερίδα των Συντακτών"

Άρθρο της Χρυσούλας Μητσοπούλου

 

 

 

Ένα κορίτσι, σε στρατιωτική στολή,  χαμογελάει κρατώντας ένα όπλο. Σαν να γελάει που  της πέφτει βαρύ. Αν δεν ήταν αφίσα στα Εξάρχεια, κι αν δεν φαινόταν από πίσω της το σφυροδρέπανο, σε μια γρήγορη ματιά θα μπορούσες και να νομίσεις ότι πρόκειται για κάποιο είδος  διαφήμισης.  

Εϋλέμ Ατές. Τουρκάλα, φοιτήτρια στην Άγκυρα όταν αποφάσισε να πάει να πολεμήσει στη Ροζάβα ως μέλος μιας τουρκικής επαναστατικής οργάνωσης, στο πλευρό των Κούρδων. Σκοτώθηκε, αρχές Ιουλίου,  σε κάποιο μέρος που λέγεται Μιμπίτς, στη Ροζάβα, σε μάχη με τον ISIS. 23 χρονών.  

Κάτι λίγο μπορεί να ακούσαμε τα τελευταία χρόνια  για το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης και της πολυεθνοτικής συνύπαρξης στη Ροζάβα, εν μέσω του πολέμου της Συρίας, αλλά  μακριά είναι από μας όλα αυτά:  Μέση Ανατολή … 

Κι όμως… Η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και στα  μέρη  αυτά ξέρουμε ότι έχει κατά πολύ  μειωθεί από την «αντικειμενική πραγματικότητα», όπως λέμε: δηλαδή, πολύ απλά, από τους  χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από  που ονομάστηκε «προσφυγικό», όπως και από τα αλλεπάλληλα   χτυπήματα του ISIS στην καρδιά της Ευρώπης.   

Κι όμως…  Το τι γίνεται  στη Ροζάβα και γενικότερα στη Μέση ανατολή, θα έπρεπε να το φέρνουμε εμείς πιο κοντά μας, θα έπρεπε να το νοιαζόμαστε πιο πολύ. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί το έχει φέρει η αντικειμενική πραγματικότητα πιο κοντά, ούτε απλώς λόγω μιας αφηρημένης διεθνιστικής αλληλεγγύης. Αλλά  γιατί, μέσω μιας αναλογικής  ίσως σκέψης,  μπορεί να μας βοηθήσει στη συνειδητοποίηση της δικής μας κατάστασης εδώ, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, στη συνειδητοποίηση του «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» που αντιστοιχεί στους δικούς μας καιρούς και τόπους,  για να θυμηθούμε τον Μπένγιαμιν όταν προσπαθούσε στον Μεσοπόλεμο να σημάνει συναγερμό απέναντι στο φόντο της πίστης στη θεωρία της προόδου -πίστης, από την οποία βεβαίως  δεν ήταν καθόλου απαλλαγμένη ούτε η Αριστερά.  Και μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί η Μέση Ανατολή, η Συρία ειδικότερα, σοκάρει. Σοκάρει γιατί  δείχνει τη μάλλον γενικότερη αλήθεια ότι το έκτακτο, στην πιο  απρόβλεπτη - και συχνά φρικιαστική-  εκδοχή του, δεν έχει κάποια εξωτική περιβολή, αλλά είναι ντυμένο πάντα με τα ρούχα του συνηθισμένου, για να τα μετατρέψει ή να τα αποβάλει σε χρόνο και τρόπο απρόβλεπτο. 

Ξέρουμε ότι πολλοί από τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν για να περάσουν το Αιγαίο και μετά να παγιδευτούν στη χώρα μας ήταν περίπου «σαν εμάς». Εξάλλου δεν ήταν τυχαίο ότι είχαμε σταθεί τόσο πολύ  στη φωτογραφία εκείνου του καλοντυμένου και καλοχτενισμένου με κοτσιδάκια  μικρού κοριτσιού που κρατούσε πνιγμένο ένας λιμενικός, πριν λίγα χρόνια, πριν να ενσκήψει το μεγάλο κύμα του προσφυγικού. 

Γι’αυτό και θεωρώ ότι οι σύντροφοι της Εϋλέμ Ατάς, για να μας κινητοποιήσουν διδάσκοντάς μας κάτι,  θα ήταν καλύτερο να βάλουν πλάι στη φωτογραφία της με τη στρατιωτική στολή  εκείνη όπου βρίσκεται  ίσως σε μια εκδρομή,  με περιβολή που μπορούσε να έχει οποιαδήποτε φοιτήτρια της Αθήνας. Κι όμως…μετά από λίγο ντύθηκε ανταρτίνα.

ΥΓ 1. Η Εϋλέμ Ατάς δεν είναι βεβαίως η πρώτη που άφησε την όποια βολή της στην Τουρκία για να πολεμήσει τον ISIS στο πλευρό των κουρδικών αντάρτικων δυνάμεων, του YPG. Κι άλλα παιδιά, «ωραία παιδιά» για τα οποία «η επανάσταση δεν τελείωσε», σκοτώθηκαν και σκοτώνονται στη Ροζάβα. Στο διαδίκτυο μπορούμε να δούμε τον τρόπο που κηδεύονται, με επαναστατικές ομιλίες, τιμητικούς πυροβολισμούς, πρόσωπα καλυμμένα, και – περίεργα ποιητικό, νομίζω- ένα σκυλί  να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στους παραταγμένους στρατιώτες και στρατιωτίνες. Έδωσε την αφορμή γι’αυτές τις σκέψεις γιατί ήταν γυναίκα, και πρέπει να θυμηθούμε ότι οι γυναίκες έχουν μεγάλο μέρος σε αυτό το πεδίο των «τίμιων μαχών» που λέγεται Ροζάβα. Και ίσως ακόμα γιατί στη μορφή της απεικονίζεται αυτή η συνύπαρξη του μακριά και του κοντά για την οποία θέλησα να μιλήσω σε αυτό το σημείωμα: με αδρά χαρακτηριστικά, Τουρκμένα γαρ από τα Άδανα, βαθιά  Ασιάτισσα, δείχνει  μακριά μας, ενώ η ανεμελιά που προβάλλει το χαμόγελό της, όπως και όλα τα άλλα  στη φωτογραφία της ειρήνης,  μπορεί να μας φανούν τόσο οικεία.  

ΥΓ2. Τα «ωραία παιδιά» που πολεμούν στη Ροζάβα δεν είναι μόνο Κούρδοι ούτε Τούρκοι. Λίγο έχει μαθευτεί ότι υπάρχει εκεί τάγμα διεθνών ταξιαρχιών, στο οποίο πολεμούν άνθρωποι από όλον τον κόσμο, ακόμα και από τη χώρα μας. Μιας  και ο λόγος πιο πάνω για τον Μεσοπόλεμο, δεν μπορεί κανείς να μην σκεφτεί τις διεθνείς ταξιαρχίες στον ισπανικό εμφύλιο. Η απόσταση από εκείνον τον τόπο και, κυρίως, χρόνο είναι δεδομένη. Θα αρκούσε μόνο να  σκεφτεί κανείς τη συλλογική συνείδηση που υποστήριζε  το εγχείρημα και το σχετικά ακόμη άτρωτο όραμα για το μέλλον, τότε. Αλλά, μήπως και η απόσταση αυτή  δεν είναι  τόσο μεγάλη, όχι τουλάχιστον τόσο  ώστε να θεωρούμε ότι μόνο κάποιοι γραφικοί ή αφελείς πάνε σε  «διεθνείς ταξιαρχίες» σήμερα;  Μπορεί να μην συμμεριζόμαστε την επαναστατική αισιοδοξία της  Εϋλέμ και των συντρόφων της,  αλλά πρώτον, η «αρχή της ελπίδας», για να θυμηθούμε τον Μπλοχ, τρέφεται από το ότι δεν παύουν να  υπάρχουν πρόσωπα σαν αυτά της Εϋλέμ. Εξάλλου το αντάρτικό της ψευδώνυμο ήταν «Τζεμρέ», που σημαίνει κάτι σαν «η φύση ξεκινά να γεννάει». Και, δεύτερον, πέρα από το πού μπορεί να στηριχτεί η «αρχή της ελπίδας», ο πόλεμος ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα τέρατα που παράγει είναι πλέον κάτι παραπάνω από ανάγκη, που με πολλούς τρόπους γίνεται  άμεσα και δική μας.

ΥΓ3. Οι σύντροφοι της Εϋλέμ από την Ενωτική Επαναστατική Δύναμη (BOG) ακόμη παλεύουν να μεταφερθεί η σορός της από τη Ροζάβα στην Τουρκία.       

6.12.2014 - Ιδρύεται το BÖG στο Κομπάνε / 2 χρόνια μετά..

 

 

 

Ακολουθεί το ιδρυτικό κείμενο του , BÖG (Ενωτικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων)

 

 

 

Ιδρύθηκαν οι Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις  (Birlesik Ozgurluk Gucleri)

 Τα τελευταία χρόνια έχει βαθύνει η οικονομική, κοινωνική  και πολιτική κρίση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Σε όλες τις χώρες της, ή έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος ή οι κοινωνίες χαρακτηρίζονται από προϊούσα πόλωση. Η κρίση είναι τόσο βαθιά ώστε ούτε οι κυρίαρχες διεθνείς εξουσίες ούτε οι εγχώριες δεν μπορούν να δώσουν κάποια λύση.

 

 

Είναι χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος η μια πλευρά των κυρίαρχων να «τρώει» την άλλη, και μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι καταπιεσμένοι λαοί και η εργατική τάξη είναι τα πρώτα θύματα. Βασικός δείκτης της κρίσης γενικά είναι ότι οι κυρίαρχοι δεν μπορούν πλέον να εξουσιάζουν, ενώ ο λαός δεν θέλει πλέον να τον εξουσιάζουν.

Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής ξεκίνησε μια καταστροφική διαδικασία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, ενώ παράλληλα άρχισε να χτίζεται μια καινούρια κοινωνική ζωή. Η αστική τάξη είναι διασπασμένη σε πολλά κομμάτια. Αυτή η διάσπαση ισχύει και όσον αφορά τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Για παράδειγμα, φαίνεται ότι η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν συνιστούν ένα μπλοκ, ενώ ένα άλλο αποτελείται από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Εν τούτοις, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία φαίνεται να πολεμάνε μεταξύ τους στη Μέση Ανατολή. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά τις ντόπιες κυρίαρχες δυνάμεις.

Στην Τουρκία ένα τμήμα της αστικής τάξης υποστηρίζει σθεναρά τον Ερντογάν, ενώ ένα άλλο τμήμα είναι μαζί με τους Κεμαλιστές. Ο Ερντογάν υποστηρίζει τον ISIS, ενώ οι Κεμαλιστές κατά κάποιον τρόπο υποστηρίζουν τον Άσαντ.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η επανάσταση στην Τουρκία και το Κουρδιστάν έχει γίνει επανάσταση της Μέσης ανατολής.  Όπως η εξέγερση στην Τυνησία και την Αίγυπτο έφτασε μέχρι τη Συρία και την Τουρκία, μπορούμε να πούμε ότι ισχύει και το αντίστροφο.  Είναι ακόμη νωρίς για να το πούμε, αλλά θα το πούμε: η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι λαοί της περιοχής δεν έχουν ακόμη μία διεθνή οργάνωση που να τους αγκαλιάσει και να τους πλαισιώσει στο χτίσιμο μιας ελεύθερης κοινωνικής ζωής. Αλλά αυτό το χτίσιμο είναι πια εφικτό. Στην περιοχή υπάρχουν δεκάδες μικρές και μεγαλύτερες αριστερές, σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές οργανώσεις. Και η ζωή τους αναγκάζει να οικοδομήσουν ένα κοινό μέτωπο. Φανταστείτε: στη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν, την Τουρκία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Τυνησία κλπ – αν γεννηθεί  σε όλες αυτές τις χώρες ένα αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό  μέτωπο, τότε θα ήταν πολύ εφικτό οι λαοί της περιοχής να μπορέσουν να  οικοδομήσουν μια λαϊκή δημοκρατία και ελεύθερη κοινωνική ζωή.

 

Τα πρώτα βήματα σε αυτή την κατεύθυνση έχουν πραγματοποιηθεί. Μέρα τη μέρα μεγαλώνει η ελπίδα. Το Κομπάνι είναι πολύ καλό παράδειγμα εδώ.  

 

Με αυτό το σκεπτικό, η τουρκική αριστερά ξεκίνησε να παίρνει κάποιες θέσεις. Αλλά μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο, πέρασε μια ιστορική εποχή. Ο αγώνας της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαών παρουσιάζει μια ιστορική συνέχεια. Στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, η κοινή ιστορία μας ξεκινάει από τον Μουσταφά Σουπί, τον πρώτο γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας, περνάει από τον Dr  Χικμέτ, και φτάνει στους Ντενίζ Γκεζμίς, Μαχίρ Τσαγιάν και Ιμπραχήμ Καϊπάκκαγιά.

 

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ιστορία που σηματοδοτούν αναγεννητικές τομές για την αριστερά. Τέτοια στιγμή ήταν για εμάς το 1971, τέτοια στιγμή ήταν και η δεκαετία του ’90. Τότε, στη δεκαετία του  ’90, αλλάξαμε τον τρόπο σκέψης μας και προχωρήσαμε σε  επαναστατική αυτοκριτική. Αυτή  βασίστηκε σε μια διαφορετική  αποτίμηση του παρελθόντος μας, εφόσον όλα  τα κομμάτια  της επαναστατικής αριστεράς της Τουρκίας συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε μια κοινή ιστορία.  Τότε είπαμε ότι  η μεγάλη δράση χρειάζεται μεγάλες ιδέες, ιδεολογία και φιλοσοφία. Χρειάζεται σκληρές αρχές και ελαστική πολιτική πράξη.  Διαπιστώσαμε ότι η τουρκική αριστερά στο σύνολό της περνούσε  μια πολύπλευρη κρίση που την εμπόδιζε  να αναπαραχθεί. Γι’αυτό  ξεκινήσαμε ανάλυση από την αρχή βάζοντας τις μαρξιστικές αρχές στο τραπέζι. Αναρωτηθήκαμε γατί η μαρξιστική θεωρία δεν μας λύνει τα ερωτήματα  εν σχέσει με τη συγκεκριμένη  κατάσταση στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, και είδαμε ότι έφταιγε η δική μας κατανόηση αυτής της θεωρίας, οπότε της δώσαμε νέα ψυχή, θεωρώντας ότι οι διδασκαλίες του μαρξισμού δεν αποτελούν  θρησκευτικά δόγματα. Ένα ζήτημα που καταλάβαμε όσον αφορά την ανάλυση της κατάστασης στην Τουρκία και το Κουρδιστάν είναι ότι δεν υπάρχει μόνο η εργατική  και η αστική τάξη. Οι εργάτες είναι ταυτόχρονα Αλεβήτες, Σουνίτες, Κούρδοι, Τούρκοι, Αρμένιοι, Άραβες κλπ,  ή μπορεί να είναι γυναίκες, εργάτριες. Με άλλα λόγια, είδαμε ότι η ταξική ταυτότητα  διαπλέκεται με τη θρησκευτική,  την εθνοτική, όπως και αυτή που έχει σχέση με το φύλο.

 

Τότε, τη δεκαετία του ’90,  ξανασυζητήσαμε τη σχέση μας ως τουρκικής αριστεράς με τον κουρδικό αγώνα. Όταν είχε ξεκινήσει τον ένοπλο αγώνα το ΡΚΚ το 1984, τους είχαμε υποστηρίξει ανεπιφύλακτα και είχαμε κάνει κοινούς αγώνες σε όλα τα επίπεδα ως το 1992. Αλλά τότε συνειδητοποιήσαμε ότι η σχέση μας με το ΡΚΚ δεν ήταν θέμα απλής αλληλεγγύης, αλλά έπρεπε να αναβιβαστεί στο επίπεδο του ενιαίου, κοινού αγώνα.   Άλλαξε η άποψή μας για το Κουρδιστάν και το ΡΚΚ. Από τότε και μέχρι τώρα θεωρούμε ότι το ΡΚΚ είναι ο αντιπρόσωπος των Κούρδων και ειδικά των εργαζόμενων Κούρδων και των γυναικών.  Οι σύντροφοί μας ανέβηκαν –σε  μια πρωτόγνωρη κίνηση για την τουρκική αριστερά- στα βουνά του Κουρδιστάν για να πολεμήσουμε μαζί με τους Κούρδους το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας. Μαζί φέραμε τον αγώνα, από το Μποτάν, στα σύνορα με το Ιράκ, ως τη Μαύρη Θάλασσα, μέσα από τα βουνά.

 Πιστεύουμε, έτσι,  ότι τότε βάλαμε τις βάσεις για να ενωθεί το κουρδικό κίνημα και ο αγώνας της εργατικής τάξης της Τουρκίας.

Είναι αναμφισβήτητο  ότι σήμερα η ιδεολογική γραμμή του ΡΚΚ και η οργάνωσή του αποτελεί μια μεγάλη δύναμη στη Μέση Ανατολή. Έχει σοβαρή επιρροή και στα τέσσερα κομμάτια του Κουρδιστάν. Έτσι, όπου υπάρχουν Κούρδοι, υπάρχει και οργάνωση του ΡΚΚ. Αλλά, σε κάθε χώρα όπου δρα το ΡΚΚ, αναζητά συμμάχους λαούς.

Εμείς, ως τουρκική αριστερά, όπως έχει γίνει σαφές από τα προηγούμενα, θεωρούμε ότι η επαναστατική υπόθεση στα καθ’ ημάς είναι άρρηκτα δεμένη με τον κουρδικό αγώνα. Έτσι, για εμάς ήταν απολύτως φυσικό το ότι στηρίξαμε το εγχείρημα της Ροζάβα και σύντροφοί μας πήγαν εκεί για να την προστατέψουν απέναντι στη φρίκη του  ISIS.  Συμμετείχαμε με τους Κούρδους στην περιφρούρηση των συνόρων στο Κομπάνι.

Εκεί, μέσα στον πόλεμο στο Κομπάνι, ιδρύσαμε τις ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις στις 8 Δεκεμβρίου του 2014. Στην ιδρυτική  ανακοίνωση αναφέρεται ότι η ίδρυση αυτή δεν έχει σημασία μόνο στρατιωτική, αλλά και πολιτική και ιστορική. Λέγεται ότι το Κομπάνι είναι το Στάλινγκραντ της Μέσης Ανατολής και γίνεται έκκληση  να φτιαχτούν Διεθνείς Ταξιαρχίες όπως παλιά στη Μαδρίτη.  Η έκκληση αυτή βρήκε  ανταπόκριση και σήμερα υπάρχει εκεί ταξιαρχία με αγωνιστές από όλον τον κόσμο, όπου συμμετέχουν μάλιστα και Έλληνες. 

Οι Ενωτικές Απελευθερωτικές Δυνάμεις φτιάχτηκαν από μια οργάνωση που συντάσσεται με την εφημερία «Η αλήθεια της Τουρκίας» και από το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα, όπως και από άλλες οργανώσεις. Οι δύο πρώτες  οργανώσεις ενώθηκαν στην Τουρκία και έχουν πια κοινή  μαθητική  και νεολαιίστικη οργάνωση.  

Είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα του επαναστατικού αγώνα, ενώ θεωρούμε ως βάση του την αυτο-άμυνα των λαών. Με αυτό το σκεπτικό διαμορφώνουμε την  πολιτική δράση μας. Στην εξέγερση του Γκεζί ήμασταν μπροστά. Ήμασταν ιδρυτικό μέλος του Δημοκρατικού Συνεδρίου των Λαών, από όπου αποφασίστηκε να συγκροτηθεί  το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP), η νίκη του οποίου στις πρόσφατες εκλογές δίνει σε όλους μας μεγάλη ελπίδα. Μέσα σε αυτή τη νίκη υπάρχει και η δική μας προσπάθεια, αφού δουλέψαμε ολόψυχα για την αύξηση της δύναμης αυτού του κόμματος.

 

Εμείς, στοχεύοντας στη δημοκρατική λαϊκή επανάσταση στη Μέση Ανατολή, παίρνουμε την ευθύνη για την επανάσταση στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Θα ενώσουμε όλες τις δυνάμεις μας και θα πάρουμε μέρος στο μέτωπο των λαών για να χτίσουμε βήμα το βήμα ελεύθερες χώρες στη Μέση Ανατολή. Απευθύνουμε  ξανά το κάλεσμα των Ενωτικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων για να μεγαλώσει η διεθνής απελευθερωτική δύναμη στη Ροζάβα. Να μην αφήσουμε να περάσει η βαρβαρότητα και το χάος. Να πάρουμε την ειρήνη και την ελευθερία στα χέρια μας. 

Η ενότητα είναι η δύναμή μας και η ελευθερία είναι ο όρκος μας. Θα νικήσει η ενότητα του αγώνα των λαών.

 

Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα και «Αλήθεια της Τουρκίας», Ελλάδα

 

 

 

 

Η θρησκευτική διαμάχη των μουσουλμανικών λαών: Σιίτες, Σουνίτες και Ι.Κ.Ι.Λ

- Υπό τον Μωάμεθ οι μουσουλμάνοι ήταν ένα.
- Ο Μωάμεθ δεν ορίζει διάδοχο πριν πεθάνει.
- Με τον θάνατό του φιλονίκησαν για το ποιος θα πάρει τη θέση του, ο πεθερός του, Αμπού Μπάκρ Αλ-Μπαγκντάτι και ο ξάδερφος/γαμπρός του Αλή ιμπν Αμπού Ταλίμπ.
- Οι υποστηριχτές της εκλογής του Αλή ονομάστηκαν Σιίτες, ενώ του Αμπού Μπακρ, Σουνίτες.
- Οι Σουνίτες επικράτησαν.
- Αργότερα και για λίγο καιρό και μετά τον θάνατο του Αμπού Μπακρ, κυβέρνησε και ο Αλή.
- Οι Σιίτες δημιούργησαν ένα δόγμα, τη θεολογία του αποκρυφισμού που επιχείρησε να “ερμηνεύσει” το Κοράνι.
- Αυτό έβρισκε αντίθετους τους “ορθόδοξους μουσουλμάνους” Σουνίτες.
- Οι σχέσεις εντείνονται όταν Σουνίτες στρατιώτες σκοτώνουν έναν από τους γιους του Αλή.

ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
- Οι Ουαχαμπιστές ή Σαλαφιστές (όρος που αποδέχεται το Ι.Κ.Ι.Λ), “ορθόδοξοι μουσουλμάνοι”, Σουνίτες δηλαδή αντιτάσσονται μαχητικά σε όποιον δεν πιστεύει στον Αλλάχ ή δεν πιστεύει στον Αλλάχ με τον τρόπο τους. Με την ακολουθία κατά γράμμα του Κορανίου, δηλαδή.

- Οι Σαλαφιστές σήμερα χωρίζονται σε 3 κατηγορίες.
1. Τους Πράους: Θρησκευτικοί καθοδηγητές που δεν ασχολούνται με την πολιτική.
2. Τους Ακτιβιστές: Θρησκευτικοί-Πολιτικοί καθοδηγητές.
3. Τζιχαντιστές (τιμητικός όρος για τους ίδιους): Εφαρμοστές του επιθετικού Τζιχάντ, της βίαιης εξάπλωσης του ορθού λόγου του Κορανίου.

- Οι τζιχαντιστές λοιπόν ορίζονται ως Σουνίτες.

-  <<Ο Σαλαφισμός έχει συνδεθεί με την αυστηρή, πουριτανική και κατά γράμμα προσέγγιση του Ισλάμ και – ιδιαίτερα στη Δύση – με τους Σαλαφιστές Τζιχαντιστές, που ασπάζονται το επιθετικό Τζιχάντ ως νόμιμη έκφραση του Ισλάμ εναντίον εκείνων που θεωρούν ότι είναι εχθροί του Ισλάμ.>> (wikipedia, λήμμα: Σαλαφισμός).

Λήμματα έρευνας: Σιίτες, Σουνίτες, Μωάμεθ, Αλή ιμπν Αμπού Ταλίμπ, Αμπού Μπάκρ Αλ-Μπαγκντάτι, Ουαχαμπισμός, Σαλαφισμός, Ισλαμικό Κράτος τους Ιράκ και του Λεβάντε.
Επιπλέον:

1. http://www.iefimerida.gr/news/244329/siites-kai-soynites-poies-oi-diafores-toys-ti-kryvetai-piso-apo-ton-emfylio-ton

2. http://www.mixanitouxronou.gr/to-schisma-ton-mousoulmanon-ke-i-polinekri-diamachi-tous-pii-ine-i-sounites-ke-pii-i-siites-pio-dogma-akolouthoun-i-talimpan-i-al-kainta-ke-to-isis/

3. http://www.thetoc.gr/diethni/article/o-xartis-twn-duo-islam-sounites-kai-siites

4. http://archive.in.gr/news/septem/read4b.htm

 

Το τέλος σημαίνει την αρχή

Και τι είναι ο θάνατος στην τελική;
Μια ανάσα, ή λίγα λεπτά μιας μοναδικής, αριθμητικά, εμπειρίας.
Ύστερα, ούτε πόνος, ούτε λύπη.
Σάμπως τότε, θα έχουμε συνείδηση..;

Αλλά αγαπάμε αυτόν τον κόσμο.
Αγαπάμε τον εαυτό μας.
Τον αγαπάμε πολύ περισσότερο απο οτι έχουμε κουράγιο να τον ζήσουμε στο παρόν.

Τι γίνεται όμως με τους ρομαντικούς που θέλουν να ζήσουν το σήμερα στο τώρα; Καταλαβαίνουμε την αδικία να στερούμε τους εαυτούς μας από την καθολική μελλοντική εικόνα μας.
Γι’αυτό, δεν θα φύγουμε με παράπονο και δάκρυα.
Εκείνη τη στιγμή όλοι θα γελούν και θα χειροκροτούν.
Εκείνη τη στιγμή, θα γίνει ο ρομαντισμός πραγματικότητα, η στενοχώρια γιορτή και ο θάνατος η γέννηση του νέου..